november/december 1 9 9 7 vn-vrouwen verdrag roniek ... - Aletta

2.5. Verworpen moet worden de opvatting
dat de Regeling Arbeidsvermindering
strijdig is met het discriminatieverbod
van artikel 7A:1637-ij B.W.,
daar op grond van de samenstelling van
de totale C.A.O.-populatie en het totale
personeelsbestand van STZ de verwachting
gerechtvaardigd zou zijn dat
in de toekomst relatief een groter nadeel
voor vrouwen zal ontstaan.
Niet op grond van onzekere toekomstverwachtingen,
doch slechts op grond
van concrete gegevens kan een eventuele
strijdigheid worden vastgesteld.
Het ligt bovendien in de rede dat een
dergelijke ontwikkeling de bij de totstandkoming
van de C.A.O. betrokken
partijen aanleiding zal geven om de
C.A.O. aan te passen.
3. Uit voorgaande overwegingen volgt
dat geen van de vorderingen van V
voor toewijzing in aanmerking komt en
dat proceskosten dienen te komen voor
rekening van haar als de in het ongelijk
gestelde partij.
(...)
Nr 792 (RN-kort)
Kantongerecht Delft
5 juni 1997
Nr 97/80.782
Mr Puite
P, verzoekende partij, gemachtigde mr
R.P. Gasseling, tegen de Stichting
Schaderegelingskantoor voor Rechtsbijstandverzekering
(SRK), kantoorhoudende
te Zoetermeer, verwerende
partij, gemachtigde mr CE. Dingemans
Ontbinding arbeidsovereenkomst,
ouderschapsverlof, zwangerschap,
deeltijdarbeid
Art. 7:685 BW, art. 6:258 BW
Verzoekster is sinds 1993 in dienst
bij SRK als juridisch medewerkster.
Zij heeft in juni 1995 een kind gekregen.
Sinds september 1995 werkt zij
24 uur per week met gebruikmaking
van ouderschapsverlof. Dit verlof is
door SRK met een jaar verlengd. Na
afloop hiervan heeft verzoekster gevraagd
24 uur te kunnen blijven
werken. Dit verzoek is afgewezen
omdat het beleid van SRK is dat
werknemers minstens 32 uur moeten
werken, verspreid over vier of vijf
dagen.
Verzoekster wil dat haar arbeidsovereenkomst
gedeeltelijk wordt
ontbonden en daarbij beroept zij
zich op de CAO, die voorschrijft dat
de werkgever deeltijdarbeid zal be-
RECHTSPRAAK
vorderen en verzoeken daartoe zal
toetsen aan de economische en organisatorische
mogelijkheden binnen
het bedrijf. Een ander argument van
verzoekster is dat zij gedurende geruime
tijd 24 uur heeft gewerkt en
dat dit voor de organisatie geen enkel
probleem heeft opgeleverd.
De kantonrechter wijst het verzoek
af omdat SRK zich voldoende heeft
ingespannen om deeltijdarbeid te bevorderen.
Bovendien heeft zij voldoende
aangetoond dat het economisch
en organisatorisch onmogelijk
is om minder dan 32 uur te werken.
Het feit dat verzoekster geruime tijd
probleemloos 24 uur heeft gewerkt
kan SRK niet worden tegengeworpen.
Het beroep op art. 6:258 BW
wordt verworpen omdat de geboorte
van een kind niet als een onvoorziene
omstandigheid kan worden gezien.
Deze omstandigheid ligt volgens
de kantonrechter binnen de
risicosfeer van verzoekster zelf en
dient uitsluitend voor haar rekening
te komen.
Nr 793
Commissie gelijke behandeling
18 juni 1997
Nr 97-72
Mrs Goldschmidt, Dierx, NicOlai
Verzoeker, te Dalfsen, wederpartij, te
's-Hertogenbosch
Deeltijdarbeid, overwerkvergoeding,
pensioen
Art. 1637ij a/7:648 BW
Verzoeker werkt in deeltijd en krijgt
alleen overwerkvergoeding betaald
voor extra gewerkte uren die de normale
arbeidstijd overschrijden. Hij
is van mening dat deze regeling in
strijd is met het verbod op onderscheid
tussen werknemers naar arbeidsduur.
De Commissie oordeelt
dat gelet op de EG-jurisprudentie
een dergelijke regeling niet in strijd
met de wet is.
De Commissie heeft wel bekeken of
de totale beloning die aan deeltijden
voltijdwerkers bij hetzelfde aantal
uren wordt betaald op grond van
de CAO gelijk is. Dit was niet het geval
bij de pensioenopbouw. De wederpartij
draagt bij overwerk door
deeltijders niet automatisch premie
af, terwijl dat bij dezelfde uren voor
een voltijdwerker wel wordt gedaan.
Het bruto uurloon valt hierdoor bij
hetzelfde aantal gewerkte uren voor
de deeltijdwerker lager uit. Strijd
1997 nr 6
met de wet. Zie verder in dit nummer
Klaartje Wentholt, Over de potentie
van rechtsbeginselen.
(...)
4.Overwegingen van de Commissie
4.1. In geding is de vraag of de wederpartij
jegens verzoeker onderscheid
naar arbeidsduur maakt dat niet objectief
gerechtvaardigd is, als bedoeld in
artikel 7A:1637ij a van het BW, door
toepassing van de overwerkregeling
van de CAO voor het Beroepsgoederenvervoer
over de weg.
Met ingang van 1 april 1997 is het betreffende
verbod op onderscheid op
grond van een verschil in arbeidsduur
vervat in artikel 7:648 BW.
4.2. Vóór 1 november 1996 kon een
onderscheid naar arbeidsduur indirect
onderscheid naar geslacht opleveren,
zoals verboden in artikel 7A:1637ij
BW, indien een dergelijk onderscheid
in overwegende mate personen van een
bepaald geslacht trof.
Per 1 november 1996 is het verbod op
onderscheid naar arbeidsduur opgenomen
in artikel 7A:1637ij a/7:648 BW
waarin onder andere is bepaald dat een
werkgever geen onderscheid mag maken
tussen werknemers op grond van
een verschil in arbeidsduur in de voorwaarden
waaronder een arbeidsovereenkomst
wordt aangegaan, voortgezet
dan wel beëindigd, tenzij een dergelijk
onderscheid objectief gerechtvaardigd
is.
4.3. De systematiek die volgens de Memorie
van Toelichting (MvT) gevolgd
moet worden bij toetsing of een regeling
in strijd is met de norm van artikel
7A:1637ija/7:648 BW, is als volgt. 1
Eerst moet worden gekeken of sprake
is van bevoordeling of benadeling op
grond van arbeidsduur. Indien deze
vraag bevestigend wordt beantwoord,
moet bekeken worden of het onderscheid
gerechtvaardigd is. Voor de objectieve
rechtvaardigingstoets geldt dat
aangetoond moet kunnen worden dat
een handelwijze verklaard kan worden
door factoren die niets van doen hebben
met ongerechtvaardigd onderscheid.
De wetgever heeft hiermee beoogd
aan te sluiten bij de criteria die
met betrekking tot de objectieve rechtvaardiging
bij indirect onderscheid tussen
mannen en vrouwen door het HvJ
zijn ontwikkeld.
Deze criteria worden in de MvT als
volgt weergegeven:
- de ter bereiking van het doel gekozen
middelen dienen te beantwoorden
aan een werkelijke behoefte (van de
onderneming) (legitimiteit);