november/december 1 9 9 7 vn-vrouwen verdrag roniek ... - Aletta

Seks en sport
(...) Verkrachting is juridisch vaak moeilijk
bewijsbaar, want hoe kan een rechter
weten waar vrijwilligheid over gaat in geweldpleging
als er geen andere getuigen
zijn dan de direct betrokkenen? Het blijft
altijd mogelijk - zie ook de affaires van
Clinton met Paula Jones en Jennifer
Flowers — dat een vrouw met opzet aanstuurt
op een seksueel avontuur met een
bekende persoon en daaruit later een publicitaire
of financiële slag probeert te
slaan. Dat kan ook in de zaak-'Sandra' het
geval zijn.
Maar dat is op zijn minst een diepgaand
onderzoek waard. Er is in Nederland jurisprudentie
die vrouwen enigszins tegemoetkomt
als het om de bewijsbaarheid
van verkrachtingszaken gaat. In Amsterdam
heeft de politie het meisje aangeraden
om geen klacht in te^dienen en vervolgens
het dossier met het 'sporenonderzoek'
weggegooid. Opmerkelijk is ook dat
de betrokken jongens eerst ontkenden dat
er iets was gebeurd en later op hun verklaring
zijn teruggekomen. Ja, er is sprake
geweest van seksueel contact, maar het
meisje heeft vrijwillig meegedaan. Dat ze
daar later spijt van heeft gekregen en beweert
dat ze machteloos was, ach.
In Amerika is de vrouwenbeweging er van
beticht geen belangstelling voor de zaak-
Jones te hebben omdat zij dan door rechtse
Republikeinen zou worden gebruikt om
de reputatie van de Democraat Clinton te
schaden. De Nederlandse vrouwenbeweging
heeft, voorzover bekend, in de zaak-
'Sandra' nog niets van zich laten horen.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld
wordt gevonden dat een meisje na een
nachtje stappen in de disco door vier sportieve
jongens seksueel wordt gebruikt -
wat de exacte omstandigheden ook geweest
mogen zijn. (NRC 8 juli 1997)
RECHT UIT DE KRANT
Paula Jones verdient steun, geen kritiek
Als een Republikeinse president zou zijn
beticht van de vermeende zonden van
Clinton, zou men daar — zeker in het correcte
Nederland - over zijn gevallen.
Frans Verhagen verbaast zich over de
mildheid die de president ten deel valt.
Er is iets vreemds aan de hand met de zaak
Paula Jones versus Bill Clinton. Niet in
Amerika, maar in Nederland. Als de commentaren
in de media een maatstaf zijn,
blijkt progressief Nederland - en dan
vooral het vrouwelijk gedeelte ervan - namelijk
zeer vergoelijkend te oordelen over
Clintons escapades.
Men acht de aanstaande rechtszaak vooral
een storm in een glas water, aangejaagd
door de roddelpers. So what als Clinton,
toen hij nog gouverneur was, een employee
van de staat Arkansas op zijn kamer
noodde en haar met de broek op schoenen
verzocht om seksuele handelingen? Het is
al zo lang geleden. Mevrouw Jones is alleen
maar uit op het grote geld.
Wat heeft het te maken met zijn presi-
dentschap? Waarom wachtte Jones zo
lang met een aanklacht? En bovendien: er
was toch niets gebeurd? Clinton had om
seks gevraagd en het niet gekregen. That's
life, niets aan de hand. In de Amerikaanse
klaagcultuur daagt iedereen iedereen maar
voor de rechter, en daar was dit ook een
voorbeeld van.
Ik keek en kijk daar van op. Je zou verwachten
dat Clintons vermeende optreden,
mocht het bewezen worden (en de feitelijke
toedracht werd - veelzeggend genoeg
voor de reputatie van Clinton -
zelden in twijfel getrokken), juist in ons
feministisch correct opgevoede landje als
bijzonder 'vrouwonvriendelijk' zou worden
ervaren.
Seksuele intimidatie in de werksfeer en in
ongelijke verhoudingen zou juist bij uitstek
tot veroordeling moeten leiden. Maar
nee hoor. De zaak werd gebagatelliseerd
en neergezet als weer zo'n oprisping van
Amerikaans puriteins denken. (...)
(Volkskrant 5 juni 1997)
Wat is het postbusnummer
van de vrouwenbeweging?
Vrouwen zijn nergens veilig,
zelfs thuis niet
Amsterdam - De Zuid-Afrikaanse Mmatshilo
Motsei is naar Amsterdam gekomen
om, passend in de traditie van de
Afrikaanse orale geschiedenis een verhaal
te vertellen. Op de openingsdag van het internationale
symposium over victomologie
spreekt ze over het schrikbarende geweld
tegen vrouwen.
(...)
Wat het geweld tegen vrouwen betreft,
waarschuwt Van Dijk (de Leidse hoogleraar
criminologie) tegen al te veel westers
optimisme. De percentages kunnen dan
wel niet tegen die van ontwikkelingslanden
op, vrouwen die slachtoffer zijn van
geweld worden in geïndustrialiseerde landen
ook veelal met weinig begrip tegemoet
getreden. Minder dan 10 procent van
westerse vrouwen die aangifte doen van
een gewelddadig misdrijf krijgt adequate
hulp.
'In Nederland is opvallend weinig aandacht
voor vrouwenmishandeling', zegt
Van Dijk. 'De vrouwenbeweging richtte
zich vooral op het arbeidsfront. Er was een
enorme achterstand weg te werken. De
slachtofferrol paste daar niet bij.' Geweld
tegen vrouwen verdient volgens hem een
hogere plaats op de politieke agenda.
(De Volkskrant 27 augustus 1997)