november/december 1 9 9 7 vn-vrouwen verdrag roniek ... - Aletta

Verkrachting
Nr812(RN-kort)
Rechtbank Amsterdam
14 mei 1997
NrH 95.1900
MrC. Uriot
T, eiser, procureur mr E.A.P. Engels,
tegen, E, gedaagde, procureur mr K.
Spaargaren
Verkrachting, aangifte, materiële en
immaterile schadevergoeding
Gedaagde heeft aangifte gedaan van
verkrachting door J en van bedreiging
met verkrachting door eiser
(vriend van J). De zaak tegen eiser is
geseponeerd omdat gedaagde een gedeelte
van haar verklaring heeft ingetrokken.
Eiser vordert een schadevergoeding
(ƒ 10.000,- immaterieel en ƒ 4.095,19)
omdat gedaagde een valse aangifte
heeft gedaan.
Gedaagde blijft erbij dat eiser haar
wel degelijk tweemaal heeft bedreigd
met verkrachting en dat haar verklaring
daarover correct was. Zij
overlegt een brief van de officier van
justitie.
Omdat eiser een 'onvoldoende aanbod
doet om te bewijzen dat er sprake
is van een valse aangifte wordt de
vordering afgewezen en wordt eiser
veroordeeld in de kosten van het geding.
SOCIALE ZEKERHEID
Nr813
Rechtbank Utrecht
21 oktober 1996
Nr 92/896 WW
Mrs Nihot, Corbey, Van Laar
M, eiseres, advocaat Stegeman-Kragting
tegen het bestuur van de Bedrijfsvereniging
voor de Hout- en Meubelindustrie
en Groothandel in Hout,
verweerder, gemachtigde mr M.H.J.
van Kuilenburg
Verbod arbeidsovereenkomst tussen
echtgenoten, Ww, werknemer
Art. 3 Ww, 1637i BW
Eiseres is vanaf 1987 in dienst bij E.
Sinds februari 1986 woonden zij samen.
Op 19 oktober 1990 zijn ze getrouwd.
Na faillissement van het bedrijf
van E, haar echtgenoot, heeft
zij Ww aangevraagd. De bedrijfsvereniging
heeft de uitkering geweigerd.
Ter beantwoording van de vraag of
RECHTSPRAAK
er sprake is van een dienstbetrekking
dient de arbeidsovereenkomst
te worden getoetst aan de gangbare
materiële maatstaven voor een arbeidsovereenkomst.
Het huwelijk
tussen partijen had materieel gezien
geen gevolgen voor de arbeidsverhouding.
Aan de huwelijkse relatie
(art. 1637i BW-verbod arbeidsovereenkomst
tussen echtgenoten) wordt
in dit kader geen absolute betekenis
toegekend. Eiseres voldoet aan de
voorwaarden voor het aannemen
van een dienstbetrekking in de zin
van art. 3 Ww. Verweerder dient
met inachtneming van deze uitspraak
opnieuw een beslissing te nemen.
(...)
Feiten
Eiseres is ingaande 1 februari 1987 als
knipster/naaister in dienst getreden bij
E te C. E had een eenmansbedrijf dat
volgens het uittreksel uit het handelsregister
van de Kamer van Koophandel
en Fabrieken voor Zuid-West-Gelderland
van 4 juni 1991 gedreven werd
voor rekening van S. Eiseres en S
woonden sinds februari 1986 samen.
Op 19 oktober 1990 zijn eiseres en S
getrouwd. Gedurende de periode van
15 november 1990 tot 6 juli 1991 heeft
eiseres in verband met ziekte, zwangerschap
en bevalling een uitkering ingevolge
de Ziektewet ontvangen.
Bij brief van 16 maart 1995 is namens
eiseres een verklaring overgelegd van
een oud-collega van eiseres Z onder
meer inhoudende 'dat Mevr. M dezelfde
werktijden had van 7.00 uur tot
16.30 maar dan als meubelstikster.'
Volgens een arbeidsovereenkomst van
december 1990 is S op 1 januari 1991
als produktiemedewerker in dienst getreden
bij R gevestigd te C. Op 29 mei
1991 is S handelende onder de naam E
failliet verklaard. In verband met het
faillissement is eiseres door de curator
bij brief van 5 juli 1991 ontslag aangezegd
met ingang van 8 juli 1991. Eiseres
heeft vervolgens bij formulier, gedateerd
31 juli 1991, bij verweerders
bedrijfsvereniging een uitkering ingevolge
de WW aangevraagd. Volgens
de op dat formulier ingevulde gegevens
werkte zij bij E 40 uur per week tegen
een loon van ƒ 2.067,- bruto per maand.
Het bestreden besluit
Bij het bestreden besluit heeft verweerder
eiseres met ingang van 8 juli 1991
uitkering ingevolge de WW geweigerd
omdat zij naar het oordeel van verweerder
geen werknemer was in de zin
1997 nr 6
van de WW vanaf het moment waarop
zij met S in het huwelijk is getreden.
Verweerder verwees naar artikel 1637i
van het burgerlijk Wetboek (BW),
waarin is bepaald dat een tussen echtgenoten
aangegane arbeidsovereenkomst
nietig is. Voorts stelde verweerder
dat, nu deze situatie langer dan 3
maanden heeft voortgeduurd, de bedrijfsvereniging
eiseres het werknemerschap
niet meer kon hergeven.
Standpunt van eiseres
Eiseres heeft in beroep - samengevat -
de volgende, schriftelijk en mondeling
geformuleerde gronden aangevoerd:
1. Artikel 8 lid 4 WW
S is per 1 januari 1991 in dienst getreden
bij een ander bedrijf en vanaf die
datum berustte de feitelijke leiding van
het bedrijf E bij zijn vader C.J. van S.
Daarom bestond er vanaf 1 januari
1991 weer een gezagsverhouding tussen
E en eiseres. Zij heeft dan ook minder
dan 3 maanden onder het gezag van
haar echtgenoot gestaan, zodat verweerder
haar het werknemerschap onder
toepassing van artikel 8 lid 4 WW
dient te hergeven.
2. Onderscheid gehuwden - ongehuwden
Er wordt ten onrechte onderscheid gemaakt
tussen gehuwden en ongehuwden.
Tussen samenwonenden bestaat
immers geen belemmering om een arbeidsovereenkomst
te sluiten. Dit
onderscheid is in strijd met artikel 26
van het Internationaal Verdrag inzake
Burgerrechten en Politieke Rechten
(IVBPR) en met artikel 14 van het
Europees Verdrag tot bescherming van
de rechten van de mens eri de fundamentele
vrijheden (EVRM).
3. Indirecte discriminatie op grond van
geslacht
De toepassing van artikel 1637i BW
treft in hoofdzaak vrouwen nu mannen
zelden werkzaam zijn voor hun vrouwen
en in verreweg de meeste gevallen
vrouwen werkzaam zullen zijn in het
bedrijf van hun echtgenoot. Dit blijkt
bijvoorbeeld uit cijfers van het Centraal
Bureau voor de Statistiek die laten
zien dat in 1994 van de meewerkende
zelfstandigen tegenover 55.000 vrouwen
die in het bedrijf van hun partner
werkten, 4.000 mannen stonden die in
het bedrijf van hun partner werkten. Dit
heeft onder meer tot gevolg dat meer
vrouwen dan mannen niet verzekerd
zijn ingevolge de sociale verzekeringswetten.
Het bestreden besluit is daarom
23