Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

somming van het fysieke geweld. Hij maakt melding van
het wegvoeren van de complete bevolking van hele dorpen,
gevolgd door martelingen en standrechtelijke executies,
over vier dorpen in de Ajamaroeregio die worden
platgebombardeerd, over hoe in een ander dorp 88 mannen,
vrouwen en kinderen door een politie-eenheid worden
doodgeschoten. En dit is dan nog maar een greep uit
de periode 1966-1967, dus zeg maar in een vroegtijdig
stadium van het warmlopen voor het referendum. Hiermee
vergeleken zijn de meldingen van grootscheepse
deviezenzwendel, corruptie en andere financiële malversaties
door de Indonesiërs haast onschuldige anekdotes
maar zo'n conclusie doet natuurlijk geen recht aan het
feit dat het land, voor zover er nog iets te stelen was, compleet
werd leeggeroofd.
Hoewel in de periode tot 1969 het aantal transmigratieprojecten
nog enigszins beperkt bleef ziet Sawor de
bui wel hangen. De Indonesiërs stromen binnen, op alle
leidinggevende niveaus, óf als transmigranten die zich
aan agrarische projecten wagen, óf als loslopende gelukszoekers.
Hun aantallen, zo sombert Sawor, kan van grote
invloed worden bij de uitvoering van het referendum. Tegelijkertijd
realiseert hij zich dat de Indonesiërs hun eigen
versie van een referendum zullen opvoeren. Hij kreeg
het gelijk aan zijn zijde. In plaats van een uitspraak via
een 'one man, one vote'-systeem werd het referendum
opgezet door het aanwijzen van ruim duizend vertegenwoordigers
die namens de 700.000 Papoea's aan de 'Act of
Free Choice' mochten gaan deelnemen. Dat aanwijzen
van deze voormannen gebeurde door de Indonesische autoriteiten
zelf maar desondanks werden zij, voor alle zekerheid,
ook nog blootgesteld aan dwang en bedreiging.
De uitvoering én uitkomst van deze Indonesische versie
van democratische besluitvorming zou dan ook niet hebben
misstaan op het destijds door Kennedy zo verfoeide
121