Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

Otto leerde zichzelf Engels en verhuisde weer terug
naar zijn eigen werelddeel. Hij behaalde een graad in de
politicologie aan de Australian National University in
Canberra. Sinds het bombardement op Agimoega en enkele
andere dorpen in 1977 staat zijn leven in het teken
van de strijd voor zijn volk. Geen gewapende strijd maar
een diplomatieke - in de dagelijkse praktijk echter veelal
een gevecht om geld, om fondsen te verwerven zodat hij
zich kan wijden aan wat hij eigenlijk wil doen: de wereld
vertellen wat er met zijn volk gebeurt.
Wat zich door de jaren heen op Papoea Barat heeft afgespeeld
is niet allemaal en uitsluitend het gevolg van een
perfide Indonesisch masterplan om de Papoea's de das om
te doen. Ook anderen hebben daarbij een handje toegestoken.
Maar dit laatste neemt niet weg dat zo ongeveer
alles wat zich hier onder het Indonesische bestuur afspeelt
bijdraagt aan de vernietiging van de cultuur en
zelfs van het ras — ook al staat er dan waarschijnlijk geen
keurig uitgewerkt plan op papier.
Nogmaals: de gezondheidszorg is, vergeleken met de
rest van Indonesië, ver beneden peil. Dat blijkt niet alleen
uit het ontbreken van klinieken, artsen etc. Voor zover
die er zijn — buiten de grotere plaatsen als Jayapoera
en Biak-stad — worden ze gerund, onderhouden en gefinancierd
door buitenlandse individuen of organisaties.
De gemiddelde leeftijd die een Papoea bereikt is 48 jaar en
bij sommige door transmigratie, ondervoeding en ziekte
geteisterde stammen is dat slechts 30 jaar. De gemiddelde
leeftijd in de Republiek Indonesië is 60 jaar.
Het overheidsbeleid ten aanzien van de hiervoor genoemde
HlV-epidemie, die in de omgeving van Timika is
uitgebroken, is op zijn gunstigst aan te merken als verwaarlozing.
Die gang van zaken staat niet op zichzelf. In
1972 brak onder de Ekari-Papoea's een dodelijke epide-
130