Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

want de eerste stap — het met pijl en boog doodschieten
van het varken - gaat nogal knullig. Dat geeft aanleiding
tot wat schaapachtig gegrinnik maar al snel daarna is men
onze aanwezigheid vergeten. Het hele dorp raakt in een
opgewonden stemming, een bijna koortsachtige roes.
Aan de bereiding van het feestmaal neemt iedereen deel,
mannen, vrouwen en kinderen. Een van de oudere mannen
begint af en toe wat te roepen, alsof hij aanwijzingen
geeft maar niemand lijkt zich iets van hem aan te trekken.
Er is hier, in ieder geval bij deze operatie, geen centrale
regie nodig. Iedereen lijkt zijn plaats en zijn taak te kennen,
de hele gemeenschap draait als een goed geoliede
machine: het varken wordt van huid en ingewanden ontdaan
met vlijmscherpe bamboemessen, het vlees in stukken
gesneden, de ingewanden apart verpakt. Een kuil
wordt met bladen bedekt; tien meter verderop worden in
een groot vuur een groot aantal flinke keien heet gemaakt.
Deze stenen worden vervolgens met speciaal daartoe
in vorm gesneden, lange stokken naar de kuil gedragen
en daar zorgvuldig op de bodem en tegen de zijwanden
aan gedeponeerd. De lappen varkensvlees en de organen
worden in grote palmbladeren gewikkeld en dan ook
in de kuil gelegd. Daar overheen worden groenten en
kruiden gedeponeerd en dan wordt de kuil afgedekt. In
de volgende twee uur wordt aldus het vlees gestoofd. De
voorbereiding heeft ongeveer een uur in beslag genomen
en nu de kuil is gedicht en het wachten begint krijgen de
Papoea's weer oog voor ons. Tijd voor een sigaret en misschien
zijn we geïnteresseerd in de aankoop van een paar
peniskokers?
Tijdens een korte pauze op een van de andere tochten
merk ik dat een van onze dragers stilletjes wat voor zich
uit zit te zingen. Als ik daar een opmerking over maak
lacht hij verlegen. Maar als we enkele uren later in ons
78