Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

gen, ze worden numeriek overspoeld door een vreemd ras
dat hen minacht, ze worden verdreven van de gronden
van hun voorouders en van hun akkers, hun natuurlijke
rijkdommen worden geplunderd door multinationals of
corrupte militairen en politici.
Wat in deze opsomming nog ontbreekt is de sluipende
genocide. Dat wil zeggen de daadwerkelijk uitroeiing
middels opzettelijk toegebracht, fysiek geweld.
Je zou natuurlijk kunnen redeneren dat het blootstellen
aan epidemieën waarbij effectieve bestrijding achterwege
wordt gelaten eigenlijk al een vorm van genocide is,
zeker als daarbij boze opzet in het spel is. Maar laten we
niet gaan muggenziften. Laten we, voor dit moment, onder
genocide verstaan de welbewuste fysieke aanslagen
gericht tegen het leven van groepen van een specifiek
volk, omdat ze tot dat volk behoren — in dit geval Papoea's.
Door de jaren heen zijn er bij voortduring meldingen
geweest van buitensporig geweld tegen Papoea's, zowel
tegen veronderstelde rebellen die onafhankelijkheid nastreefden
alsook tegen individuele burgers of willekeurige
groepen mannen en vrouwen en kinderen die weinig
meer te verwijten viel dan dat ze op het verkeerde moment
op de verkeerde plaats (meestal hun eigen dorp) waren.
Zacharias Sawor gaf daar al duidelijke voorbeelden
van over de periode 1962-1969. Maar dat waren roerige
tijden waarin Indonesië zich gesteld zag voor de immense
taak haar gezag te vestigen op dit opstandige eiland, vol
met pijlen en bogen en speren. En die Sawor was bovendien
een Papoea, dus bevooroordeeld. Ja toch?
Bona fide mensenrechtenorganisaties als Amnesty International
en Human Rights Watch hebben meer dan
eens gerapporteerd over het moorddadige optreden van
het Indonesische leger en veiligheidsdiensten tegen de
132