Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

De noordkust is idyllisch, maar ook dat is soms bedrieglijk.
Iets voorbij het stadje Korem lag, op een van de
mooist denkbare plekjes, enkele jaren geleden een dorpje.
Een geweldige aardbeving in zee, gevolgd door enorme
vloedgolven hebben het hele dorp — letterlijk — van de
aardbodem gevaagd. Enkele dorpelingen die de ramp
overleefden, omdat ze op dat moment toevallig elders waren,
hebben nu hun toevlucht landinwaarts gezocht. De
natuur is adembenemend, het zeewater zo ongeveer op
lichaamstemperatuur, maar hier ga je niet zwemmen. Aan
de vloedlijn steken vanuit de zee en het zand, schots &
scheef, de aangespoelde kale boomstronken omhoog Het
zijn de teruggespoelde stammen van de bomen die hier
ooit zijn weggevaagd in die barre vloedgolf. Ze doen denken
aan de ijzeren obstakels die in vroeger tijden werden
gebruikt tegen vijandige landingsvaartuigen. Hier zijn
het andersoortige barrières, hier zijn het gedenktekens
voor de honderden slachtoffers en dienen ze om te voorkomen
dat bezoekers de zee ingaan en daarmee de rust
van deze onheilsplek verstoren.
Als we op het punt staan te vertrekken voor een meerdaagse
trip langs een aantal andere plekken van de
Schouten-eilanden wordt zo'n enorme boom bijna mijn
dood. Als ik vanaf het strand de aanlegsteiger naar onze
boot oploop laat juist op dat moment zo'n reus een van
zijn vruchten los en komt er van ruim twintig meter hoog
een flinke kokosnoot naar beneden gezeild. Vlak naast
me, op minder dan een halve meter, klappert die noot met
een luide plof op de grond.
Per gemotoriseerde prauw varen we de Straat van Yapen
op. Het is opnieuw - ik kan het niet anders noemen -
alsof we ons door een ansichtkaart voortbewegen. De zon
schittert, alles is blauw en helder en na een paar uur varen
meren we aan op een eilandje, zo oogverblindend