Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

Ierland wat steviger onder controle te brengen, om grote
aantallen loyale (en protestantse) Schotse onderdanen
over te brengen naar Ulster, de noordoostelijke provincie
van Ierland. Ierse eigendommen werden geconfisqueerd
en vervolgens aan deze Schotse 'planters' geschonken.
Deze volksplanting was zó succesvol dat wij daar tot op
de dag van vandaag nog de effecten van mogen meemaken.
Toen het grootste deel van Ierland immers na vele
jaren van bloedige strijd in 1922 onafhankelijkheid verwierf
bleef het overwegend protestantse Ulster buiten de
nieuwe Ierse Republiek. Het maakt nu nog altijd deel uit
van het Britse koninkrijk. Sinds 1922, en vooral sinds
1969, wordt daar met wisselende hevigheid, nog immer
strijd geleverd tussen de afzonderlijke bevolkingsgroepen.
Ook al zou London graag van Ulster afwillen: haar
eigen koekoeksjong verhindert dit.
Stel, onwaarschijnlijk als het is, dat Jakarta in de nabije
toekomst nog eens zou instemmen met een échte
volksraadpleging over de status van Papoea Barat, dus
volgens een 'one-man-one-vote'-uitvoering, zou dan de
Indonesische meerderheid van de bevolking van deze
stemming worden uitgesloten?
De Papoea's lopen in de weg, in hun eigen huis. Wat
zich hier afspeelt hebben we vaker gezien in de wereldgeschiedenis.
De aanwezigheid van de oorspronkelijke bewoners
is vooral hinderlijk. Het opruimen van die hinder
wordt in psychologische en praktische zin vergemakkelijkt
door hen te reduceren tot, ik zal maar zeggen, ondermensen.
In de ogen van de Indonesiërs zijn Papoea's dom,
lui, primitief, onbetrouwbaar; ze stinken, ze zijn nog
maar kort geleden uit de bomen naar beneden gekropen;
ze hebben geen cultuur en ze eten varkens. De Indonesische
bestuurders en immigranten kijken naar de Papoea's
zoals de Chinezen naar de Oeigoeren in Sinkiang,
zoals de kolonisten van Amerika keken naar de Iroquois
126