habis - Stichting Papua Erfgoed

poea-ras. Hij had drie jaar dorpsschool gehad, en drie jaar
VVS, en vier jaar OSIBA*. Alexander Wamafma had een
tijdje geleden in het gebied van Oksibil een nieuwe kampong
gesticht — de kampong Betabib — en daar had hij op
de dag van de feestelijke opening de Nederlandse driekleur
gehesen.
Namens een land, waar hij nog nooit geweest was.
Namens een koningin, die hij nog nooit gezien had.
In Betabib — dacht de pastoor — zou het rood-wit-blauw wel
blijven wapperen, ook al kwamen de Indonesiërs, want Betabib
lag zo verscholen in de bush, dat het wel altijd vergeten
aarde zou blijven. Als pastoor Leclerque op tournee
ging, liep hij gebukt onder de ijzeren bijlen. Die vormden
nou eenmaal een prachtig ruilmiddel in het hele bergland
van Nieuw-Guinea.
Voedsel kon je ervoor krijgen. Maar ook zielen.
Toen hij eens, doodmoe van een lange tournee, in Sibil terugkeerde,
keek een Sibiller hem vol medelijden aan.
- Maar man! zei de bruine Sibiller tegen de blanke pastoor,
- waarom reis je toch zo ver! Je raakt je bijlen dichter bij huis
ook heus wel kwijt...
Zoveel begrepen ze van het evangelie.
Maar Jan Leclerque gaf niet op.
Voor geen honderd varkens zou hij 2ijn parochie willen ruilen
met een parochie in Nederland. Liever schelpen dan
guldens. En liever suikerriet dan aardappels. Want over die
schelpen en dat suikerriet koepelde een hemel die nergens
- nergens ter wereld, vond pastoor Leclerque — 20 blauw
was als hier.
Dat was een van de dingen die hij wilde leren aan de kaga
Sibil. En daar was meer dan een mensenleeftijd voor nodig.
Maar het was ook fijn om nu even in Wamena te zijn. Goed
koud bier in de pasanggrahan. En mensen met wie je praten
* VVS — Vervolgschool.
OSIBA — Opleidingsschool voor inheemse bestuursambtenaren.
100