habis - Stichting Papua Erfgoed

Guinea. Habis, Margriet. Ik zal je nooit vertellen dat ik om
jou mijn lippen kapot heb gebeten. Er zijn belangrijker dingen
in deze wereld dan liefdes die niet tot bloei kunnen
komen. Het is een wet van de natuur dat de mens nooit de
hoogste top van zijn idealen beleeft. Habis, hart, span je nu
maar niet meer in ...
- Kom, zei Rinus Lempers tegen zijn vrouw, - het is morgen
weer vroeg dag. Als u nog drankjes wilt, resident, ik laat de
bar open, neemt u dan straks de sleutel mee naar uw kamer?
- Laat maar, meneer Lempers. Het is vroeg dag voor iedereen
van ons.
De nacht van Wamena was koud.
Er stonden sterren.
Het licht van de maan brak op het aluminium.
Margriet aarzelde.
- Welterusten, klonk het om haar heen.
Ze stond met Camiel apart toen de anderen naar buiten
gingen.
- Moet je morgen weg, Camiel ?
- Ja, dat is wel zeker.
Ze keken naar elkaar. Voetstappen verwijderden zich.
- Welterusten, resident. Welterusten.
- Morgen al.
Het was Camiel die de stilte verbrak.
- Zullen we nog even naar de vallei gaan kijken?
Ze knikte. Soms was het een mens onmogelijk, te praten.
Naast elkaar liepen ze. Los van elkaar. Tot waar de jungle
begon.
- Het helpt allemaal zo weinig, zei Camiel plotseling, radelozer
dan hijzelf voor mogelijk had gehouden.
- Het klinkt zo absurd, zei Margriet, - als ik zeg dat ik je
nooit meer zal kunnen vergeten.
- Dat is ook absurd.
- Nee...
Met haar handen tastte ze over zijn gezicht.
Sterk gezicht. Gezicht van Camiel.
135