habis - Stichting Papua Erfgoed

antwoord op geven, dacht Diederick. Wat zou Den Vreede
zeggen als hij hier was. Die kon het kind wel antwoorden.
Den Vreede kon altijd antwoorden. En toch was ook hij
pas veertig. Waar leerde je zoiets? Waar deed je voldoende
wijsheid op om dit kapauko-kind nu niet in de mist te laten
staan! Die Margriet met haar vragen, ze had bij zijn eigen
djongos een wereld geopend waarvan hij het bestaan niet
eens wist. Die Margriet leek wel wat op Den Vreede. Die
was duidelijk niet voor niets naar Nieuw-Guinea gekomen.
Het was maar te hopen dat ze er lang kon blijven.
Het was de luchthartige Ria die uiteindelijk elk antwoord
vermeed.
- Wil je wijn, Amoje?
- Saja njonja.
En dat was nou juist falikant verkeerd, dacht Brand. De afstand
tussen notta's en wijn was bepaald te groot. Dat was
dezelfde stomme fout die zoveel bestuursambtenaren en missionarissen
en zendelingen ook hadden gemaakt. Die wilden
van deze mensen, die vaak nog dichter bij dieren dan bij
mensen stonden, in recordtijd westers-denkende wezens maken.
De idioten. Zoals die missionaris in die afgelegen kampong,
die plotseling aan al zijn Papoea's broekjes gaf. Wat
had hij ermee bereikt? De Papoea's deden de broekjes nooit
meer uit! Ze zwommen ermee en ze gingen ermee naar bed.
Van toen af hadden nieuwe ziekten hun intree in Nieuw-
Guinea gedaan. Nierziekten. Longziekten. Blaasontsteking.
Dat had je ervan als je wilde mensen broekjes wou aantrekken.
Amoje, wil je wijn ...
- Nee! zei Brand hard en voor die toon capituleerde zelfs
Ria de Neef. - Ik vind dat je maar naar bed moest gaan,
Moje. Maar terwijl hij dat zei streek hij de knaap over zijn
hoofd en legde in dat onhandige gebaar zijn oprechte gevoelens
voor het kind dat als een slaaf aan zijn voeten zat. Amoje
begreep. Hij sloeg zijn ogen naar zijn meester op en bleef
kijken, even maar. Toen zei hij gehoorzaam: - Saja toean.
32