habis - Stichting Papua Erfgoed

Margriet werd in de algemene stroming meegenomen, en
2ag, en hoorde, en plotseling rilde ze, omdat ze op dat ogenblik
begreep dat ze nu iets ervoer dat in haar hele leven
uniek zou blijven.
Camiel den Vreede, groot, gebruind, iets vorstelijks in 2ijn
houding. En niet te tellen zoveel bruine halfwilden om hem
heen. Honderden bogen, duizenden pijlen, die met gemak
de drie Nederlanders in één ademtocht hadden kunnen vermoorden.
Maar de Nederlanders waren heer en meester en
de kapauko's waren gelukkig omdat die Nederlanders er
waren.
- God, dacht Margriet, - God, wat zou ik oneindig veel gemist
hebben als ik niet naar Nieuw-Guinea was gekomen.
Misschien was het dwaas, maar ze voelde tranen prikken in
haar ogen. Namens die Camiel den Vreede, die haar vreemd
en vertrouwd tegelijk was, had ze willen schreeuwen: - Dank,
dank, jullie allemaal, omdat wij hier mogen leven. Dank
voor jullie land, voor jullie wildernis, voor jullie zon.
Namens zichzelf had ze willen roepen: -Dank, dat jullie
deze man zó ontvangen. Want bij God, hij is het waard.
Toen zag Den Vreede haar en kwam naar haar toe. Vormelijk
stak hij zijn hand uit. - Juffrouw Van Someren. Welkom
in het bergland. Ze sloeg haar ogen naar hem op en beheerste
zich.
Met een zwak glimlachje zei ze: - Ik ben u ontzettend dankbaar.
Camiel wuifde haar woorden weg. Maar het antwoord dat
hij haar gaf was iets waar ze nog heel lang over na zou
denken.
- Waarom ? zei Camiel, - ik heb u niet gemaakt!
Het was kwart over zes in de middag en plotseling viel, binnen
tien minuten tijds, het duister in. - Tropenschemering,
zei Camiel, terwijl hij naar de lucht keek. - Dat is iets wat
me altijd weer aangrijpt. Zo is het licht en zo is het donker.
Tijd om eraan te wennen is er niet.
- Tropenschemering, zei Margriet, en in gedachten verzon-
58