habis - Stichting Papua Erfgoed

In de pasanggrahan van Wamena was lange tijd niet meer
zo'n groot gezelschap bijeen geweest. Met z'n negenen hadden
ze er geluncht. Pater Blazoen en zijn confrater Leclerque.
Pieter Sajori omdat hij nu alleen was in Nieuw-Guinea. Yo
Kim Bwang omdat hij van gezelligheid hield. Rinus en Mieke
Lempers die de pasanggrahan beheerden. Frans Daalders,
die vlak voor de lunch van een wekenlange tournee was teruggekeerd.
Camiel en Margriet als eregasten. Een stoer gezelschap,
ergens in een oerwoud op zestienhonderd meter
hoogte, dat boterhammen met pindakaas at, want ook aan de
evenaar bleef Nederland zichzelf.
De uitzending van de RONG had geen bijzonder nieuws
opgeleverd. Het meest spectaculaire bericht was wel geweest
dat de Nederlandse ambtenaar in Nieuw-Guinea nu niet alleen
zijn vrouw maar ook zijn hond naar Nederland kon sturen,
maar dat de scheepsmaatschappijen zich niet verantwoordelijk
achtten voor: sterven, poten breken en overboord
springen. Dat sloeg dan op de honden.
Daarna had de nieuwslezer zoals elke dag gezegd:
- Luisteraars, het is nu kwart voor drie. Ik wens u welterusten.
Welterusten. Dat gold voor Hollandia en Biak en Merauke
en al die plaatsen waar het heet was. Maar niet voor de Baliem-vallei.
In de Baliem ging men 's middags niet naar bed,
want het klimaat was er zoveel beter en zoveel minder uitputtend
dan in de meeste andere streken van Nieuw-Guinea.
106