habis - Stichting Papua Erfgoed

linkervoet niet over de rechter heen. Er was één ding waarvan
ze zich heel scherp bewust was: de rechterhand niet loslaten
... de rechterhand niet loslaten ...
De twijg boog door en haar lichaam helde mee.
Ze was midden boven de Wamena.
Camiel, op de oever, zag hoe zij doorboog. In zijn oren
brulde het oerwoud.
- Habis! riep het oerwoud.
Zijn tanden sloegen tegen elkaar; hij was het zich niet bewust.
Margriet!
Je wilde naar mij toe lopen. Kom naai mij toe! Draai die
voet om. Margriet! Die leuning houdt het niet meer. Je
wordt duizelig. Kijk niet naar het water. Kijk naar mij!
- Margriet! schreeuwde hij.
Natuurlijk hoorde ze het niet.
Maar ze was vervuld van Camiel den Vreede. Ook daar,
boven de bulderende rivier, was ze zich bewust van Camiel,
wist ze dat ze naar hem toe moest, dat ze altijd naar hem toe
zou moeten, zoals ze eens naar Nieuw-Guinea was gegaan.
Geen contract was te lang voor wie naar Camiel den Vreede
wilde. Geen risico was te groot. Metershoog boven de Wamena
wist Margriet van Someren plotseling waarom ze naar
Nieuw-Guinea gekomen was. Heel de jungle comprimeerde
zich in één mens. Was dat niet te groot voor een mensenhart?
Alle dromen, alle verlangens, alle bittere teleurstellingen,
alle pijn die het leven deed, het werd hier boven de
Wamena ineens erg begerenswaardig. En erg eenvoudig.
Ze wilde naar Camiel.
Gespannen hief ze haar rechtervoet en draaide, draaide. Haar
tenen krampten, maar ze won.
Langzaam kwam ze vooruit, weer in evenwicht. Op haar gezicht,
dat doodsbleek geworden was, kwam de kleur terug.
In haar ogen kwam weer de schittering. Daar stond Camiel.
Ze greep de boom en gleed langs de stam naar beneden. Ze
stonden tegen elkaar aan en ze zagen allebei niets dan ogen.
- Wat is er ? vroeg Margriet verdwaasd.
117