habis - Stichting Papua Erfgoed

hun nek kruisten ze dan ook nog eens de polsen. Dat hield
warm. In vier jaar tij ds had Daalders wel het een en ander
van de dani's geleerd, maar dat kunstje kon hij hen ook nu
nog niet nadoen.
Ook Margriet van Someren zou zeker niet in Nederland
blijven. Een fikse kort-verband-toelage van de regering zou
haar in staat stellen haar zwerftocht over de wereld te vervolgen.
Maar nooit meer, wist zij met pijnlijke zekerheid,
nooit meer zou zij een oerwoud vinden dat zo ongerept
was als Nieuw-Guinea. Misschien zou het groen van de
jungle in de herinnering gaan verbleken, maar veel waarschijnlijker
zou de intensiteit van de oerwoudkleuren toenemen.
Het bulderen van de Wamena zou een concert
worden, waarvan geen enkele toko op de hele wereld je de
plaat kon leveren. En Camiel... Camiel zou het eindpunt
van alle heimwee blijven. Geen kort-verband-toelage was
groot genoeg om dat uit te wissen.
En Camiel den Vreede zelf ? Displaced Person Nummer Een,
zei hij spottend tegen zichzelf. Nu al kon je in de kranten
van Nederland lezen, dat de Nederlandse regering 2ou zorgen,
dat de ambtenaren uit Nieuw-Guinea gelijkwaardige
banen in Nederland kregen. Welnu, dan was daarmee zijn
lot bezegeld. Want een gelijkwaardige functie voor de resident
van 's werelds grootste oerwoud bestond niet. Displaced
zou hij zijn vanaf de dag dat de Verenigde Naties in Nieuw-
Guinea hun blauw-en-wit omhoog hesen, en dat zou nooit
meer anders worden.
Habis.
Habis, bergland, waar op 62.000 vierkante kilometer maar
ongeveer driehonderd niet-autochtonen hadden gewoond. Die
hadden elkaar alleen maar door de lucht kunnen bereiken.
Een 'lucht' die een aantal vaste stations had in de vorm van
35 vliegveldj es en het ene grote van Wamena.
Habis, trots bestuursgebied van Camiel den Vreede, zeventien
jaar geleden afgestudeerd als indoloog in Leiden, en
toen in één ruk naar Nieuw-Guinea, Nederlands Nieuw-
134