habis - Stichting Papua Erfgoed

wellicht werden ondergebracht op de onderste regel van de
wachtlijsten ...
Yo Kim Bwang bleef stoïcijns. Met een academische geest
overwoog hij de mogelijkheden. In Hongkong was wel erg
veel lawaai. Singapore was prettiger en ook de zon had er
meer kracht. Misschien Taipeh, want eilanden hadden hun
speciale bekoring. En de Taiwan-dollar stond nog tamelijk
goed . ..
Simon en Mieke Lempers zouden wel rechtstreeks naar Nederland
gaan, in een etmaal van Biak naar Schiphol. Geld
om onderweg te slippen was er niet. Hun toekomst lag in
een Nederlands contract-pension, met honderden andere repatrianten.
Die elkaar konden troosten om het verlies van het
moederland. En die elkaar konden opjutten met betrekking
tot alles wat in Nederland tegenviel.. .
Frans Daalders zou — zoals hij tal van keren had verkondigd
— het verdommen om Nederland als vaste woonplaats
te kiezen. Hij was pas vierentwintig, had geen vrouw en geen
kinderen, had banden met niemand. Wat gisteren was zou hij
moeten vergeten. Wat morgen kwam zou hem een zorg zijn.
Van de dani's had hij geleerd dat drie dagen naar voren tellen
en drie dagen naar achteren meer dan genoeg was in het
levenspatroon. Dani's hadden geen begrip van weken en
jaren. Alles wat zij wisten was: vandaag - jotak; morgenohealek;
overmorgen - aheke; dag na overmorgen - oeaheke;
gisteren - hiamane; eergisteren - ahe; dag voor eergisteren -
oeahe.
Met die wetenschap kon je ook oud worden, al wist je dan
zelf niet hóe oud. Vier jaar had Frans Daalders tussen de
dani's geleefd. Het zou nooit meer van zijn netvlies verdwijnen.
Als hij in de toekomst, tegen vijf uur 's middags, in
Amsterdam of — waarschijnlijker — in Rio de Janeiro, in
Buenos Ayres, of in Kameroen op zijn plat je zou zitten, dan
zou hij weten dat in de Baliemvallei nu de dani's naar hun
hutten trokken, omdat de kou inviel. Zij zouden zich beschermen
door hun armen over de borst te kruisen en achter
133