habis - Stichting Papua Erfgoed

Margriet, die de kamer met haar deelde, wist geen antwoord.
Maar dat was ook nauwelijks nodig. - Adoeh! zuchtte
mevrouw De Neef, die zich het tropenjargon allang had
eigen gemaakt, - adoeh, ik vraag me af hoe die Brand zou
zijn, wist je dat hij een jonkheer is?
-Zou dat verschil maken, denk je? kwam droog de stem
van Margriet uit het donker.
Mevrouwt je De Neef proestte. - Blauw bloed, wie weet! zei
ze opgewekt.
- Blauw bloed of groen bloed, ik zou maar gaan slapen als
ik jou was.
- Bij die geluiden ?
- Sssst, ze kunnen ons horen.
- Dan houden ze ook op.
- Ach laat ze.
- Zeg, vroeg Margriet even later, - ga jij morgenochtend mee
naar die doop?
-Welke doop?
-Daar had Brand het toch over? Er wordt een kapaukobaby
gedoopt. Daar wil ik wel graag bij zijn.
Terwijl Ria zich omdraaide gaf het gammele bed kreunend
blijk van haar bewegingen. - Ik niet hoor, ben jij dan katholiek?
-Nee.
- Wat ben je eigenlijk ?
- Niets, geloof ik, antwoordde Margriet.
-Gelóóf. ik? Zoiets weet je toch zeker?
Het had geen zin, dacht Margriet, om daarover met dit
vrouwtje te discussiëren. Wanneer was een mens 'niets' en
wanneer was hij 'iets' ? Volgens haar papieren was ze niets,
maar bestond dat eigenlijk wel? Hier lag ze nu, Margriet
van Someren, net dertig jaar geworden, in een kamer van
bamboe, ergens in het oerwoud van Nieuw-Guinea. Zo blij
als ze lange tijd niet meer geweest was. En waarom eigenlijk?
Om haar prettige baan, ginds in Hollandia? Om haar
goede salaris, dat het dubbele was van dat in Nederland?
37