habis - Stichting Papua Erfgoed

- Omdat, zei Amoje aarzelend, - niet lang na vandaag hebben
we aan die schelpen toch niets meer.
- Hoe kom je daaraan?
- Dat zegt het bestuur toch ?
Trouwhartig maar tegelijk een beetje verwijtend keek de
djongos omhoog naar zijn heer. Dacht die werkelijk dat hij,
Amoje, op zijn achterhoofd gevallen was? En plotseling begon
hij uit zichzelf te praten, meer dan hij ooit tegen een
blanke had gedaan.
- Mijn vader, zei hij fel, - en mijn moeder, en mijn broers,
die kunnen niet rekenen. Een keer had ik mijn moeder banjak*
veel geld gegeven, weet u hoeveel? Een briefje van
vijfentwintig gulden. Dat had ik in de tuin van Landbouw
verdiend. Mijn moeder dacht dat het één roepiah was. Weet u
wat ze ervoor gekocht heeft? Een handvol oedi's**. Pffff.
Oedi's!
- Amoje, zei Margriet peinzend, - vind je het prettig in Enarotali
?
- Mmmm, saja njonja, prettig bij toean.
- Of zou je liever naar Hollandia willen, of naar Nabiré, of
naar Biak?
Zonder aarzelen kwam toen het antwoord dat Diederick
Brand zijn leven lang niet meer vergeten zou.
- Ik wil geen notta's*** eten, zei Amoje.
- Maar. . . kind, wat bedoel je in godsnaam? vroeg Brand.
Amoje porde verwoed in het vuur.
- Toean weet dat misschien niet, zei hij voorzichtig, - maar
Amoje heeft zijn eigen gedachten over schelpen en notta's.
Blanke mensen eten brood. Indonesische mensen eten rijst.
En wij eten notta's. Waarom moet dat... ?
De vraag bleef in de lucht hangen. Wie ter wereld kon daar
* Veel.
** Kleine kreeften uit het Paniai-meer.
*** Zoete aardappels, het voornaamste voedsel voor de berglandbewoners.
31