habis - Stichting Papua Erfgoed

Van Someren. Zei hem niets. - Wat ter wereld moet ik daarmee
beginnen ? had hij via de radio aan de resident gevraagd.
Maar de verbinding was juist deze ochtend weer eens bar
slecht geweest. En het enige antwoord dat hij had kunnen
opvangen was een welgemeend residentieel gegrinnik.
De pasanggrahan van Enarotali werd nu al twee jaar lang
met soms meer dan weer minder succes beheerd door Anna
Kaisiepo, de moeder van Wilhelmus Kaisiepo die sinds gisteravond
in het gevang van de politie-tangsi* zat. Dat was
een ellendige zaak met die Kaisiepo en Brand had er de
smoor over in dat hij hem morgen berechten moest. De keren
dat Wilhelmus Kaisiepo al in het gevang had gezeten waren
door geen mens meer te tellen. Dat waren overigens altijd
maar korte perioden geweest, want zowel Brand als zijn voorganger
op deze bestuurspost waren vierkant tegen het uitspreken
van lange gevangenisstraffen voor Papoea's. Beschaafde
blanken (nou ja, beschaafd ...) en half-wilde bruinen kon
je nou eenmaal niet over één kam scheren. Voor de Papoea
betekende het opgesloten zitten tussen vier gaba-gaba**-muren
erger dan de dood. Papoea's waren zonen van de vrijheid
in alle opzichten. Een eer die je ze laten moest, vond Brand,
en waarmee je rekening had te houden als je weer eens een
keer op je operette-stoeltje van alleensprekend rechter zat.
Kaisiepo had zijn opsluitingstijden overigens steeds met een
bewonderenswaardig gemak overleefd. Elke keer als hij weer
uit het gevang tevoorschijn was gekomen, hadden zijn dorpsgenoten
hem krijsend en giechelend bestormd, hun armen om
Kaisiepo's schouders geslagen en hem een daverend bierfeest
in de pasanggrahan aangeboden. Maar bier was nou juist iets
waar Wilhelmus niet tegen bestand bleek, en meestal eindigde
het feest dan ook met een nieuwe overtreding van de zijde
van Kaisiepo en met een retourtje naar het gevang.
Mr. Diederick Brand had, nu 2owat een maand geleden, plot-
* Politie-kazerne.
** Droge bladstelen.
14