habis - Stichting Papua Erfgoed

haar waren Het ze los en met beide handen bewoog ze zich
nu voort langs de linker 'railing', haar voeten telkens kruisend.
Ze voelde dat het nu nog moeilijker ging dan eerst,
maar Camiel had het zo gewezen, en Camiel had natuurlijk
gelijk, dacht Margriet.
De Wamena schoot onder haar door. Af en toe keek ze even
opzij, naar Camiel, en ze kon op die afstand niet zien dat er
een laaiende angst in zijn ogen was en dat hij zijn lippen kapot
beet. Nu, dacht Camiel, nu redt ze het helemaal niet
meer. Haar voeten zullen naar achteren glijden en dan ...
o God, Margriet!
Camiel den Vreede had in zeventien jaar Nieuw-Guinea veel
doodgepijlde Papoea's gezien. Mannen en vrouwen en ook
kinderen. Achter de strakke trekken van zijn gezicht had hij
veel emoties verborgen, waar nooit een mens van geweten
had. Ook nu, wist hij, mocht hij niet laten blijken wat er in
hem omging. Als Margriet dichterbij kwam en op zijn gezicht
de angst kon lezen, dan zou ze beseffen hoe gevaarlijk
het was wat ze deed en dat zou haar de moed ontnemen om
verder te gaan. Ze zou verder móeten gaan, maar ze zou haar
zekerheid kwijt zijn en daarmee was ze onherroepelijk verloren.
Daarom lachte Camiel toen ze naar hem keek. Die lach deed
zoveel pijn dat de tranen ervan in zijn ogen sprongen. Margriet
!
Margriet, die voor hem Nieuw-Guinea was, ook al was ze
pas een jaar in het land. Van het begin af aan had hij geweten
dat deze vrouw in Nieuw-Guinea paste zoals hijzelf. Was
hij daarom van haar gaan houden ?
Er was nu geen tijd om zich dat af te vragen, maar hij kon
de gedachten niet tegenhouden. Misschien hadden gedachten
die zó sterk waren een magische kracht.
- Ik hou van je, fluisterde hij over het water heen. - Ik hou
van je. Ga niet dood. Dat bedoelde ik niet met habis.
Maar niemand hoorde het, behalve misschien de vogel die
over de brug gleed en die Margriet afleidde.
114