habis - Stichting Papua Erfgoed

kon. En een collega-pastoor met wie je bekvechten kon.
Pastoor Leclerque verheugde zich op de avond. Eens horen
wat de resident te vertellen had. Die was goddeloos, had hij
zelf tegen de pastoor gezegd.
De collega-pastoor was als zodanig niet te herkennen, zoals
trouwens geen enkele geestelijke op de buitenposten. Ze liepen
allemaal in gerafelde shorts en verschoten openhangende
hemden. Geen toog. Niet eens een omgedraaide boord. Geen
sokken. Alleen maar sandalen. 'Uniformen' hoorden bij het
beschaafde Westen. In het oerwoud kon je ook met een kapot
hemd aan over Christus vertellen.
Christus was hier overigens over de hele linie een beetje anders
dan in het beschaafde Westen. De pastoor die de mooiste
bijlen en de meeste schelpen bezat kon zijn Christus het
best aan de man brengen. En dat — vond pater Blazoen —
was een feit waarvoor je je ogen open moest houden.
De zeer eerwaarde heer Blazoen had Wamena als standplaats.
Hij was er niet de enige evangelie-verkondiger. Sinds de grote
vallei een luttel aantal jaren geleden was ontdekt, waren
vele van Gods sekten er naar toe gezwermd. De Christian
and Missionary Alliance werkte er naast de Evangelisch-
Christelijke Kerk en de R.-K. Missie. En even buiten de vallei,
maar toch nog behorend tot het zogenaamde Exploratieressort
Oost-Bergland, werkten ook nog de Australian Baptist
Mission Society, de Regions Beyond Missionary Union
en de Unevangelised Field Mission.
Allemaal met Christus als inzet, maar dat hinderde niet.
Want de vallei was dichtbevolkt. En daarom was er voor
ieder die zijn geloof wilde uitdragen voldoende ruimte op
de Dani-akker.
Vandaar ook, vond Blazoen, die bijlen en die schelpen.
Veel moest je ervan hebben. Ieder volk wilde bekeerd worden
zoals het gebekt was.
Hij keek om zich heen en zag ze staan. Duizenden dani's,
die allemaal verwachtten dat Jettu in de dakota zou zitten.
101