habis - Stichting Papua Erfgoed

hele huis geen sherry te vinden was. Whisky volop, cognac
ook, maar sherry, wat moest hij met vrouwendrankjes.
- Pssst, klonk het bij zijn oor.
- Amoje, wat is er?
De djongos vertrok zijn gezicht zoals geen westerling het
hem kon nadoen en maakte op die manier zijn meester duidelijk
dat de sherry-fles vooraan op de bar stond.
- Wel voor de duivel, hoe komt die fles hier ?
- Ik, toean.
-Wat ik! Hoe kom je daaraan?
- Uit de toko, toean.
- Maar wanneer dan ?
- Nounet, toean.
- Ik had je toch geeveedee geen opdracht gegeven ?
- Nee toean, dat was de toean vergeten, zei het factotum onbewogen.
Er waren wel een paar dingen die men jonkheer Brand verwijten
kon, maar niet dat hij geen gevoel voor humor had.
Zijn bulderende lach vulde het vertrek. Met een charmant
gebaar van verontschuldiging wendde hij zich tot zijn gasten.
- Wat heb ik gezegd ? De huismascotte!
Die avond werd er niet in de pasanggrahan gegeten en alle
volgende dagen ook niet. Mevrouw Ria de Neef, drieëntwintig
jaar oud en al drie jaar in Nieuw-Guinea, echtgenote van
een bestuursambtenaar bij wie zij zich verveelde, had de zaak
van meet af aan in haar tengere maar stevige handen genomen.
- Waar eet jij eigenlijk? had ze na de derde sherry aan Brand
gevraagd.
- Hier.
- Wie kookt er dan voor je ?
- De pasanggrahan.
- Bedoel je dat ze je eten hier brengen?
- Nee, zei Diederick, zich verwonderend dat hij zoveel ant-
26