habis - Stichting Papua Erfgoed

pak op de galerij zitten. Als dan nog een bezoeker kwam
was er geen enkele reden tot gêne. Want Hollandia was heet,
overdag en 's nachts, en als je dan met zo weinig mogelijk
kleren rondliep was je alleen maar wijs. Niemand zou het in
zijn hoofd halen om je indecent te vinden. Dat kwam, had
ze gedacht, omdat de mensen in Hollandia niet burgerlijk
waren. Maar normen kwamen niet alleen uit mensen voort,
maar ook uit omstandigheden. Dezelfde vrouw, hetzelfde
badpak, hetzelfde uur van de dag, en toch voelde ze zich
nu, hier aan de Wisselmeren, alsof ze naakt was. Als het nou
nog alleen maar Brand was geweest. Die ellendige Den Vreede,
die overigens toch haar figuur scheen op te nemen. Ria
de Neef ging heupwiegend naar binnen.
- Resident.. ., begon Brand.
Geamuseerd keek Camiel hem aan. Die jongen was ondersteboven,
dacht Den Vreede. Hij knipoogde naar Margriet en
zei tegen Brand: - Ik neem aan dat u een prettige week hebt ?
- Daar heb je het al, dacht Diederick, - hij denkt natuurlijk
dat ik niets uitvoer nu die vrouwen hier zijn.
- Ik ... eh, ze logeert in de pasanggrahan!
Het was eruit voordat hij het besefte. Camiel bulderde. Dat
was voor het eerst, dacht Margriet, dat ze Den Vreede hoorde
lachen. Ook zij proestte het uit.
- Kom, meneer Brand, moest dat nou werkelijk?
Ongelovig keek Brand naar zijn meerdere.
- Of het móest, vraagt u ? Toean Allah moge me sparen ...
- Dat meende ik al uit de radio-verbindingen van vanmorgen
te begrijpen, merkte Camiel op.
Diederick zuchtte. Den Vreede had het dus gehoord. Die
idioten uit het binnenland ook. Er waren deze morgen voor
Diederick Brand ongewoon veel oproepen uit andere bestuursposten
van het bergland geweest. Het HPB van Wamena,
het districtshoofd van Moanemani, het HPB van Wagete,
de AA* van Bokondini, het HPB van Nabiré, allemaal
* Administratief ambtenaar.
62