De Groene Alchemie - Tao van de Landbouw

Met zijn opus probeert de alchemist de goddelijke essentie uit de stof vrij te maken en het
primordiale goddelijk lichaam te reïncarneren; daarbij de processen volgend die in de natuur liggen
besloten. Zijn opus bestaat erin deze natuurlijke processen te simuleren en waar mogelijk te
bespoedigen.
Achter het streven ligt een doelstelling die lijkt op die van de evolutiebiologen; dat is de voortgang en
opgang van mensheid en natuur technologisch te bevorderen.. Ook al staat de profane
biotechnologie van de tegenwoordige genetische ingenieurs lijnrecht tegenover de sacrale oertijdse
rituelen, de vooruitgangsdoelstelling is gebleven.
De diepste wortel is het eschatologisch streven naar herstel van het paradijs.
De oude leringen vatten dit streven in analoge terminologie als het scheppingsgebeuren. Men
spreekt over de reïncarnatie van het primordiale oerwezen en bedoelt daarmee het terugkeren van
het natuurlijk substraat of lichaam van dit oerwezen en dat is het paradijs.
Met de versnelling van natuurlijke processen wil men de evolutie naar de eindtijd versnellen; een
evolutie die gestalte krijgt in de werken die de goddelijke offerresten herenigen.
In de archaïsche tijd werden alle belangrijke processen en wetten van de natuur binnen het kader
geplaatst van die heilige doelstelling; de hereniging van de offerresten.
We moeten -volgens bijvoorbeeld Eliade- deze gedachte steeds op de achtergrond aanwezig
veronderstellen om te kunnen begrijpen hoe de archaïsche mens denkt en werkt.
De ontginning en bewerking van land, de domesticatie van planten en dieren, de ontwikkeling van
gereedschappen en werktuigen, de bouw en inrichting van dorpen en huizen, kortom alles stond in
het metafysische kader van de terugkeereschatologie.
Paradoxaal genoeg klinkt de archaïsche “terugkeer” als het tegendeel van vooruitgang en evolutie,
maar dat is een gevolg van de veronderstelling dat het Kómende Rijk gedacht wordt eruit te zien als
het aardse paradijs in illo tempore.
De moderne westerse mens die middels zijn (bio)technologie en eugenetica aan de vooruitgang
werkt, gelooft impliciet aan de maakbaarheid van het materiële paradijs. Dit ‘materialisme’ is
mogelijk een gevolg van de keuze op de omslag van de drempel sacraal-profaan. De basis van de
archaïsch sacrale technologie was hetzelfde als de basis van de moderne profane
vooruitgangstechnologie. De omslag van het sacrale naar het profane is het technologisch analogon
van de omslag van de elixerhostie naar het elixergoud in de alchemie.
Misschien is onze technologie ook te vergelijken met de keuze van sommige alchemisten voor de
geestverruimende drug. Met die drug probeert hij immers de natuurlijke mystieke ontwikkeling over
te slaan en een directe sprong naar het paradijs der onsterfelijken te maken.
De druggebruiker probeert de moeizame natuurlijke ontwikkeling kort te sluiten door een
kunstmatige elixer te maken die hem direct de (pseudo-)paradijservaring levert.
In de mythologie treffen we veel voorbeelden aan van goedwillende zwakkelingen die de natuurlijke
weg niet kunnen volbrengen. Dit zijn degenen die van de 'verboden vrucht' eten; dat is de vrucht van
de verboden paradijsboom. De boom waarvan wordt gezegd dat de vruchten onsterfelijkheid geven
en ‘Gode gelijk’ maken. Iedere druggebruiker weet echter dat deze gelukservaring van korte duur is.
Dit eten van de verboden vrucht is de prototypische dwaling die de mens vanouds waarschuwt voor
de dreigende profanisering die overal en altijd op de loer ligt. De moderne technologie heeft indertijd
die korte weg naar het bereiden van de elixerdrug gekozen en de sacrale weg verbannen tot
reservaatfunctie. Thans beginnen we ons bewust te worden van de inhoud van deze kunstmatige
drug. Het materialisme verschaft geen spirituele bevrediging omdat de sacrale component niet meer
aanwezig is in het onnatuurlijk elixer van de profane technologie.
61