Untitled - Bijbel Info

Sommigen binnen de vroege Kerk geloofden dat de eerste opstanding al had plaats
gevonden. Zonder twijfel baseerden zij hun geloof en leer op de opstanding die in
Mattheüs wordt beschreven. De apostel Paulus benoemt twee van hen in 2 Timotheüs
2:17 en 18:
17 En hun woord zal zich uitzaaien als kanker; onder hen bevinden zich
Hymeneüs en Filetus. 18 Zij zijn van de waarheid afgeweken door te beweren
dat de opstanding reeds heeft plaatsgevonden, en breken het geloof van
sommigen af.
Paulus vertelde Timotheüs dat een dergelijke leer, die hij vergelijkt met “kanker”, het
geloof van sommigen afbrak. Maar wat onderwezen Hymeneüs en Filetus nou eigenlijk
binnen de Kerk? Leerden zij dat de opstanding van Jezus al had plaatsgevonden? Nee,
want anders zou Paulus met hen overeenstemmen. Leerden zij dat de algemene
opstanding der doden voor het oordeel van de grote witte troon alreeds had plaats
gevonden? Waarschijnlijk niet, want het spreekt voor zich dat deze mannen zelf nog niet
waren opgewekt om voor God te verschijnen. Er waren nog genoeg zondaren in de
wereld die nog niet gerechtvaardigd waren. Het is dus erg onwaarschijnlijk dat vele
christenen overtuigd waren van een dergelijke dwaze leer.
Geloofden deze mensen, net zoals de sadduceeën, dat de opstanding helemaal niet
bestond. Blijkbaar niet, want Paulus zegt dat zij wel geloofden in de opstanding der
doden; maar dat dit alreeds had plaatsgevonden in het verleden.
Tot slot laat deze passage zien dat Paulus zelf niet gelooft – zoals sommige onderwijzen
– dat de opstanding slechts een persoonlijke ervaring van verlossing is. Als de
opstanding plaats vind op het moment dat iemand gerechtvaardigd is door geloof dan
moet voor alle gelovigen de opstanding al hebben plaatsgevonden in het verleden. Als dit
inderdaad het geval was dan zouden Hymeneüm en Filetus het bij het juiste eind hebben
gehad in hun onderwijzing dat de opstanding alreeds had plaatsgevonden in het
verleden.
Wat we hier ook van proberen te maken, één ding lijkt zeker te zijn. De opstanding had
nog niet plaatsgevonden voor de tijd waarin Paulus zijn tweede brief aan Timotheüs
schreef (niet eerder dan 64 n.Chr). Dit houdt in dat wat er ook gebeurd is tijdens het
sterven van Jezus of tijdens Zijn opstanding, het niet de eerste opstanding is geweest.
Mattheüs 27 brengt geen verslag uit van het moment van de eerste opstanding en ook
was de opvatting van Hymeneüs en Filetus over de opstanding niet de juiste leer.
HET DOEL VAN EEN LICHAMELIJKE OPSTANDING
Zoals we al eerder aanhaalden geloven sommigen dat de opstanding, of ten minsten de
EERSTE opstanding, slechts het leven is dat een christen ontvangt wanneer hij door het
geloof gerechtvaardigd is. Om deze opvatting te ondersteunen halen zij geschriften aan
die ons vermanen om “elke dag te sterven” (1 Kor. 15:31) of om op te staan “in een
nieuw leven” (Rom. 6:4). Deze opvatting ontkent de lichamelijke opstanding uit de dood
ten gunste van geestelijke opvatting.
Op een individueel, persoonlijk niveau moeten we inderdaad “elke dag sterven” en elke
dag met Christus opgewekt worden. Maar dit is slechts symbolisch en een schaduw van
opstanding – dit is niet de opstanding zelf. Onze rechtvaardiging door geloof schenkt ons
de rechtvaardiging en het leven in ons, maar dit is niet hetzelfde als het werkelijk
opstaan uit de dood. Door heel de Bijbel heen wordt de opstanding niet beschreven als
iets dat in dit leven ervaren wordt, maar er wordt over gesproken als een toekomstige
gebeurtenis. Paulus wijdt er een heel hoofdstuk aan in 1 Kor. 15 omdat er in zijn tijd ook
mensen waren die de opstanding ontkenden. Paulus baseert zijn hele argument op het
feit dat Jezus was opgewekt uit de dood als bewijs dat de doden weldegelijk zullen
37