Untitled - Bijbel Info

(Deut. 1:2), maar het volk maakte onderweg een aantal stops waardoor de reis langer
duurde dan normaal.
Hun eerste stop was bij Tabera, waar God hen oordeelde vanwege hun slechte beklag
(Num. 11:1-3). Later beklaagden zij zich omdat ze alleen maar manna hadden als
voedsel. Omdat ze vlees begeerden gaf God hen een hele maand kwakkelen als voedsel
(Num. 11:20) totdat dit hen ziek maakte. Die plaats werd Kibroth-Taäva, “graven van
lust”, genoemd. Het blijkt dat Israël een volledige maand in Tabera is verbleven, wat telt
als een volledige derde maand.
Aan het begin van de vierde maand trok Israël verder naar Hazeroth. Toen ze daar waren
klaagde Mirjam, de zus van Mozes, tot God over de Cusjitische vrouw die Mozes had
getrouwd. Nu waren er twee landen van Cush. Het latere land werd uiteindelijk Ethiopië
genoemd, maar de historici vertellen ons dat het oorspronkelijke land van Cush in Arabië
lag. In zijn aantekeningen in de Companion Bible zegt dr. Bullinger over Num. 12:1 het
volgende: “Arabië lag in het land van Cush; Zipporah (Ex. 2:21) had waarschijnlijk een
Cusjitisch nationaliteit, hoewel zij territoriaal een Midianiet was.” Het land Midian was in
die dagen een gedeelte van Cush. Mozes trouwde Zippora, de dochter van de priester
van Midian. Daarom werd zij een Cusjitisch genoemd. Zij was geen Israëliet, want haar
afstamming van Abraham was via zijn derde vrouw Ketura (Gen. 25:1, 2).
Afijn, de bestraffing van Mirjam nam weer een week van hun tijd in beslag (Num.
12:14). Dus dit was niet eerder voorbij dan het midden van de vierde maand.
Waarschijnlijk was het aan het begin van de vijfde maand voorbij, want zowel reistijd als
normale tijd in gedachte nemende kost het behoorlijk wat tijd voor zo’n enorme
gemeenschap om hun dagelijkse bezigheden te verrichten.
Vanuit Hazeroth kwam het volk ten slotte in de woestijn van Paran aan (Num. 1:16), dat
dichtbij Kanaän lag. Het was nu waarschijnlijk het einde van de vijfde maand. Toen pas
riep God de twaalf afgevaardigden van elke stam op om het land Kanaän te verkennen.
Zij werden ongeveer op de eerste dag van de zesde maand er op uitgestuurd en bleven
veertig dagen weg. Dit brengt ons tot de tiende dag van de zevende maand, dat de
Verzoendag en Jubeljaar is. Het was nu het einde van de zomer, want de verkenners
brachten wat vruchten van het land mee terug. We lezen in Num. 13:20: “Die dagen
waren namelijk juist de dagen van de eerste vruchten van de druiven.”
Er waren natuurlijk drie hoofdfeesten in Israël en elk feest had haar eigen
eerstelingenoffer. Met Pascha werd gerst geofferd, met Pinksteren tarwe en de nieuwe
wijn werd uitgeschonken als een drankoffer voor de Heer gedurende de zeven dagen van
het Loofhuttenfeest. Daarom zegt God ook dat het Loofhuttenfeest gehouden moest
worden “als u de oogst van uw dorsvloer en van uw perskuip hebt ingezameld”.
De Verzoendag leek op de voorbereidingsdag voor het Loofhuttenfeest. Het was de dag
waarop er begonnen werd met het brengen van de eerstelingen van de druiven om
zodoende het drankoffer gedurende de zevendagen van Loofhutten uit te schenken. De
verkenners brachten toen ook op de tiende dag van de zevende maand de eerste druiven
naar God en deden hun verslag aan het volk. Zij hadden een goed verslag moeten
geven, doordrenkt met geloof en vreugde over het vooruitzicht van het beërven van zo’n
goed productief land. Dit had hun Jubeljaar moeten zijn. Toch konden de twaalf
verkenners het niet eens worden met elkaar. Tien van hen gaven een slecht verslag,
zoals we kunnen lezen in Numeri 13:32,
32 En zij lieten een kwaad gerucht uitgaan bij de Israëlieten over het land dat
zij verkend hadden, door te zeggen: Het land waar wij doorgetrokken zijn om
het te verkennen, is een land dat zijn inwoners verslindt, en heel het volk dat
wij in het midden daarvan gezien hebben, bestaat uit mannen van grote lengte
[reuzen].
47