Commentaar op Genesis door Calvijn – genummerd - Ds. W. Pieters

Genesis 4 De eerste doodslag
(69) Om goed te handelen komt het hoofdzakelijk hierop aan of wij gelovig steunen op de
Middelaar Christus, en op de door Hem verworven verzoening en dat wij oprecht, zonder bedrog,
God zoeken te dienen. (70) Er is een onafscheidelijk verband tussen deze twee vereisten voor gelovigen,
wanneer zij voor Gods aangezicht verschijnen: dat alleen de genade van Christus door de uitwissing
van hun zonden hen voor God aangenaam maakt en dat zij de ware reinheid van hart meebrengen.
8 En Kaïn sprak met zijn broeder Abel; en het geschiedde als zij in het veld waren, dat Kaïn
tegen zijn broeder Abel opstond, en sloeg hem dood.
9 En de HEERE zeide tot Kaïn: Waar is Abel, uw broeder? En hij zeide: Ik weet het niet; ben
ik mijns broeders hoeder?
(71) Zo dikwijls de verborgen prikkeling van het geweten ons onze zonden verwijt, hebben wij
te bedenken dat God met ons spreekt. Want het geweten, dat ons overtuigt van zonden, is een bijzondere
rechtbank van God, waar Hij rechtszitting houdt.
10 En Hij zeide: Wat hebt gij gedaan? Daar is een stem des bloeds van uw broeder, dat tot Mij
roept van den aardbodem.
(72) Uit Kaïns voorbeeld leren wij dat zondaren tevergeefs voorwendsels en uitvluchten opstapelen,
wanneer zij als beschuldigden voor Gods rechterstoel gedaagd worden. (73) Eerst toont God,
dat Hij kennis neemt van de daden der mensen, zelfs al treedt niemand als aanklager of beschuldiger
op. Vervolgens verklaart Hij, dat het leven der mensen Hem te dierbaar is, dan dat Hij zou toelaten,
dat onschuldig bloed ongestraft wordt vergoten. In de derde plaats blijkt, dat de vromen Hem ter harte
gaan, niet slechts zolang zij leven, maar zelfs na hun dood. (74) Aardse rechters houden zich zoveel
mogelijk slapend, als geen aanklager hen wakker schudt, maar God wordt (ook al zwijgt de verongelijkte)
door onrecht zelf tot straffen gedrongen. (75) Het is voor de goeden, die onrechtvaardig gekweld
worden, een wonderzoete troost te horen dat hun lijden, dat zij zwijgend ondergaan, vanzelf
voor Gods aangezicht komt om wraak te eisen. (76) Abel zwijgt, omdat hij is gedood. Na zijn dood
roept de stem van het bloed harder, dan een advocaat met al zijn talent kan doen. Zo is onderdrukking
en stilzwijgen voor God geen hinderpaal om te oordelen over een zaak die de wereld reeds als afgedaan
beschouwt. (77) Wij putten kracht tot het grootste geduld uit het vernemen van deze troostgrond
als wij horen dat niets van ons recht voorbijgaat, als wij kalm en rustig van gemoed het onrecht dragen,
ja dat God des te meer gereed zal zijn om ons te wreken, naar mate wij ons geduldiger onderwerpen
om alles te dragen. (78) Het gebeurt vaak dat moordenaars zich verheugen aan de straf te zijn ontkomen,
maar ten slotte toont God, dat het onschuldig bloed niet stom is geweest, en dat Hij niet te vergeefs
gezegd heeft, dat in Zijn ogen de dood der heiligen dierbaar is. Wat een troost is deze leer voor
de gelovigen: zij hoeven voor hun leven niet al te bezorgd te zijn, nu zij horen dat God daarover de
wacht houdt.
11 En nu zijt gij vervloekt; van den aardbodem, die zijn mond heeft opengedaan om uws broeders
bloed van uw hand te ontvangen.
12 Als gij den aardbodem bouwen zult, hij zal u zijn vermogen niet meer geven; gij zult zwervende
en dolende zijn op aarde.
(79) Veeleer is dit de droevige staat van Gods kinderen, want zij voelen allermeest dat zij
vreemdelingen zijn op de wereld. Ook Paulus klaagt, dat hij en zijn medegenoten geen vaste woonplaats
hebben, 1 Korinthiërs 4:11 1. Ik antwoord hierop dat Kaïn aan veel zwaarder straf werd onderworpen,
namelijk dat hij geen streek op aarde zou vinden, waar hij niet onrustig en angstig in het gemoed
zou zijn. Want zoals een goed geweten terecht een ijzeren muur wordt genoemd, zoo ook zullen
geen duizend muren, noch evenzovele bolwerken de goddeloozen van onrust bevrijden. (80) Gelovigen
zijn bijwoners op aarde; toch genieten zij een rustige gastvrijheid. Dikwijls verhuizen zij, door
nood gedwongen, naar elders, maar waarheen de storm hen ook drijft, zij dragen een kalm gemoed
1 Tot op deze tegenwoordige ure lijden wij honger en lijden wij dorst, en zijn naakt, en worden met vuisten
geslagen, en hebben geen vaste woonplaats;
9