Commentaar op Genesis door Calvijn – genummerd - Ds. W. Pieters

Genesis 8 Noach verlaat de ark
(140) En als ons het vlees tot wantrouwen aanspoort, laten wij dan niet aan de onrust daarvan toegeven;
maar zodra deze gedachte ons besluipt, dat God nalaat voor ons te zorgen, doordat Hij slaapt of
ver weg is, laten wij het dan terstond tegengaan/beantwoorden met dit schild: ―De Heere, Die Zijn
hulp beloofd heeft aan ellendigen, zal ons op tijd nabij zijn, zodat wij metterdaad zullen gevoelen, dat
Hij voor ons gezorgd heeft.‖ (141) Van geen geringe betekenis is de toevoeging dat God ook aan de
dieren heeft gedacht. Want als Zijn genade zich uitstrekt tot het redelooze vee en de wilde dieren, ter
wille van het heil aan mensen beloofd, hoe liefderijk zal Hij dan voor Zijn kinderen zijn, aan wie Hij zo
vrijwillig en heilig trouw heeft gezworen?
2 Ook werden de fonteinen des afgronds en de sluizen des hemels gesloten, en de plasregen
van den hemel werd opgehouden.
3 Daartoe keerden de wateren weder van boven de aarde, heen en weder vloeiende; en de wateren
namen af ten einde van honderd en vijftig dagen.
4 En de ark rustte in de zevende maand, op den zeventienden dag der maand, op de bergen
van Ararát.
5 En de wateren waren gaande en afnemende tot de tiende maand; in de tiende maand, op den
eerste der maand, werden de toppen der bergen gezien.
6 En het geschiedde ten einde van veertig dagen, dat Noach het venster der ark, dat hij gemaakt
had, opendeed.
7 En hij liet een raaf uit, die dikwijls heen en weder ging, totdat de wateren van boven de aarde
verdroogd waren.
8 Daarna liet hij een duif van zich uit, om te zien of de wateren gelicht waren van boven den
aardbodem.
9 Maar de duif vond geen rust voor het hol van haar voet; zo keerde zij weder tot hem in de
ark, want de wateren waren op de ganse aarde; en hij stak zijn hand uit en nam haar en bracht
haar tot zich in de ark.
10 En hij verbeidde nog zeven andere dagen; toen liet hij de duif wederom uit de ark.
11 En de duif kwam tot hem tegen den avondtijd; en zie, een afgebroken olijfblad was in haar
bek; zo merkte Noach dat de wateren van boven de aarde gelicht waren.
12 Toen vertoefde hij nog zeven andere dagen; en hij liet de duif uit, maar zij keerde niet meer
weder tot hem.
13 En het geschiedde in het zeshonderd en eerste jaar, in de eerste maand, op den eerste derzelver
maand, dat de wateren droogden van boven de aarde; toen deed Noach het deksel der ark
af en zag toe, en zie, de aardbodem was gedroogd.
14 En in de tweede maand, op den zeven en twintigsten dag der maand, was de aarde opgedroogd.
Noach verlaat de ark
15 Toen sprak God tot Noach, zeggende:
16 Ga uit de ark, gij en uw huisvrouw en uw zonen en de vrouwen uwer zonen met u.
(142) Het is een heilige vreesachtigheid die uit geloofsgehoorzaamheid voortkomt. Laten wij
het er dus voor houden dat Noach uit heilige voorzichtigheid niet tot het genieten van de natuur is
overgegaan, zolang niet Gods stem hem daartoe uitnodigde. (143) Wij zien, dat de heilige man God
met een onafgebroken geloof heeft gehoorzaamd. (144) Aangezien hij op Gods bevel in de ark was
gegaan, bleef hij daarbinnen, totdat God de deur opende en hij wist, dat zijn vertrek God aangenaam
was. (145) Ook in kleine dingen raadt de Schrift ons deze gematigdheid aan, dat wij niets moeten ondernemen,
dan met een gerust geweten. Hoeveel te minder is dan in ernstige zaken de lichtzinnigheid
der mensen te verdragen, dat ze zonder God te raadplegen zich veroorloven te doen, wat hun goeddunkt.
(146) Het is niet te verwachten, dat God door buitengewone openbaringen in bijzondere ogenblikken
zal verklaren, wat er gedaan moet worden, maar toch moeten wij aan Zijn lippen hangen, om
zeker overtuigd te zijn, dat wij met niets beginnen wat in strijd is met Zijn Woord.
17