Commentaar op Genesis door Calvijn – genummerd - Ds. W. Pieters

Genesis 23 Sara sterft
Genesis 23
Sara sterft
1 EN het leven van Sara was honderd zeven en twintig jaar; dit waren de jaren des levens van
Sara.
2 En Sara stierf te Kirjath-Arba, dat is Hebron, in het land Kanaän; en Abraham kwam om Sara
te beklagen en haar te bewenen.
3 Daarna stond Abraham op van het aangezicht van zijn dode; en hij sprak tot de zonen van
Heth, zeggende:
(612) Ambrosius overweegt zeer verstandig dat wij door dit voorbeeld onderricht worden, dat
zij verkeerd doen die zich te veel bezig houden met het treuren over de doden. (613) Als Abraham
toen reeds een einde heeft gemaakt aan zijn smart, en zich heeft ingetoomd, toen de opstanding nog
een duistere zaak was, verdienen zij niet de minste verontschuldiging, die heden aan hun ongeduld de
vrije teugel vieren, nu ons in de opstanding van Christus zo‘n ruime troost ter beschikking staat.
4 Ik ben een vreemdeling en inwoner bij u; geeft mij een erfbegrafenis bij u, opdat ik mijn dode
van voor mijn aangezicht begrave.
(614) Het begraven der doden was een gemeenschappelijk gebruik van allen, opdat zij zelf bij
zichzelf getuigen zouden zijn van het toekomstige leven. (615) Men kan niet ontkennen, dat godsdienst
zorg voor het begraven meebrengt. Zeker was het vanaf het begin van Godswege bij alle volken
ingeprent om de doden te begraven. (616) Ik stem toe dat het niet altijd in de geest is opgekomen bij
goddeloze mensen, dat zielen na de dood voortleven, en er hoop overblijft op de opstanding ook voor
de lichamen, en dat zij zich niet met zulke vrome overwegingen hebben bezig gehouden, zo dikwijls zij
hun doden in graven verborgen (617) maar hun onnadenkendheid neemt niet weg, dat het beeld van
het toekomstige leven hun voor ogen stond, zodat zij onverontschuldigbaar zijn. (618) Abraham heeft,
omdat hij de hoop der opstanding diep in het hart had ingegrift, het zichtbare teken daarvan, zoals
behoorde, ijverig geëerd. (619) Hiertoe kocht Abraham de spelonk, om voor zich en de zijnen een heilige
en reine begraafplaats te hebben. Om een voet aarde te hebben voor het plaatsen van een tent,
daarvoor zorgde hij niet, maar wel zorgde hij voor een graf. (620) Vooral wilde Abraham een bijzondere
en eigen begraafplaats hebben in dat land, dat hem tot een erfenis beloofd was, om een getuigenis af
te leggen voor de nakomelingen, dat noch door zijn dood, noch door de dood van de zijnen, de belofte
Gods te niet werd gedaan, ja zelfs toen meer van kracht werd. (621) De doden die ontbloot waren
van het licht van de zon en van de gemeenschappelijke levensgeest, bleven toch altijd in het bezit van
de beloofde erfenis. (622) Terwijl zij zelf zwegen en stom bleven, verkondigde hun graf alom, dat de
dood voor hen geen hinderpaal was om in het bezit van de beloofde erfenis te geraken. Deze gedachte
nu kon niet postvatten, tenzij Abraham door het geloof had opgezien naar de hemel. (623) Steeds had
Abraham al zijn aandacht gericht op God, zodat hij Zijn naakte belofte veel hoger schatte, dan het
tegenwoordige bezit van het land.
5 En de zonen van Heth antwoordden Abraham, hem zeggende:
6 Hoor ons, mijn heer; gij zijt een vorst Gods in het midden van ons; begraaf uw dode in de
keur onzer graven; niemand van ons zal zijn graf voor u weren, dat gij uw dode niet zoudt begraven.
7 Toen stond Abraham op en boog zich neder voor het volk des lands, voor de zonen van
Heth;
8 En hij sprak met hen, zeggende: Is het met uw wil, dat ik mijn dode begrave van voor mijn
aangezicht; zo hoort mij en spreekt voor mij bij Efron, den zoon van Zohar,
9 Dat hij mij geve de spelonk van Machpéla, die hij heeft, die in het einde van zijn akker is; dat
hij ze mij om het volle geld geve, tot een erfbegrafenis in het midden van u.
(624) Hoe weinigen zullen er gevonden worden die bij inkopen en andere zaken, niet hun
voordeel zullen zoeken uit het verlies van een ander? Want als de verkoper iets tweemaal zo hoog dan
het waard is, laat voorkomen, om de koper maar zoveel mogelijk af te zetten, en de koper van zijn
53