n - Sølvberget

GULLUNGEN MIN
Før, i gamle dager, fantes det koner som Livnærte seg
med å vaske klær for folk. Nilla var en av dem. Forleden
dag skulle jeg bort til henne for å høre etter noe tøy som
forlengst skulle ha vært tilbakelevert. På lang avstand
hører jeg stemmen hennes. Hun er, som vanlig, i gang
med å «oppdra» sønnen sin, han Edvar:
«Edvar, - hørre du ikkje, Edvar? Den traven! Ka mon
han bestille nå? Edvar? Vil du se å komma deg opp or
baljen, med di skitne beinå dine! Vil du -ja, nå ska eg
komma å ta deg. E' det rektigt, synes du, å stå på den der
måden, når mor di snakke te deg? Va' det ikkje deg så
hadde om det fjera budet i relligion i går, ka? Huske du
ikkje ka der står for någe om de så ikkje hedre sin fader
og sin moder, så det kan gå dem vel, og de må lenge leve
i landet? Ja, det e' nok best du begynne å tenke litt på
det. Ka va' det du sa? Ja, nå sko han pappa hørrt deg.
Bevare meg vel, sådden ein utidige onge. Ka tror du han
pappa ville ha sagt om han hadde hørrt deg nå? Ka? Ka
e' det du mokke om? Sei det ein gong te, om du våge. Ja,
du Edvar, du Edvar, du komme nok ein gong te å sanna
mine ord, det skal du få se på, det. Har du lov te det,
synes du, å gjørra foreldrene dine så møje sorg og skam?
Vil du se te å komma deg opp or stampen, eller ska eg
--ja, du vett ka det e' for någe så står bag speielen. Bare
ta deg i akt, du! Hørrte han pappa deg nå, så tenke eg du
fekk.
Vil du se te å få trekt beinå dine vekk fra det skitna
sølevattene'? Vil du? Du vil ikkje, seie du. Eg ska gje deg
«vil ikkje» ein a'en plass, eg. Ja, han pappa ska nok få
veda kossen du e'. Eg tenke det e' best du komme på
poltikammerse' med ein gong, eg.
Vil du ta beinå vekk, seie eg. Du skamfere di nye sko-
nå dine. Fy, skamme deg, Edvar. Nei, magen te gutton-
ge. Og så forkjøla så du bler i det våda vattene'. Så ska
me kosta dokter på deg, og begravelse og abbotek og