n - Sølvberget

«Spør bare den fina fruå der om at eg ikkje har rett. Ja,
der kan du hørra, Edvarden min, når atte ei fine frua seie
det, så må du vel tru det? Ja, stakkars Edvarden min, han
e' litt vilter av seg, men han e' nå så inderligt go'e, den
gutten, når ein bare skjynne å ta 'an på rette måden. Der
finnes ikkje vondt i 'an, nei då. Men me har jo formant
'an og formant 'an, eg kan gjedna sei fra han kom te, - å
ja, der e' møje gle'a med bådden. Og sånt selskab, Dok-
ker! Eg seie titt, eg, atte den mektigaste bølgå i verå, det
e' morsbølgå, hu slår høgast av adle.
Edvarden min, ikkje rør nå tøyet då, gullongen min,
så ska du få någe godt av meg siden. Så la nå tøyet henga
pent på snorå.
Men ka fekk du av den snilla fruå? Meine eg ikkje det
e' ein femtiøring, ja, det blir vel stas! Bokke du pent og
seie takk nå, godgutten min? Nei, den pena hånnå, vett
du. Så ja, det va' flinke gutt, det. Eg seie allti' det, at den
komme ingen vei, så ikkje har fått ein go'e oppdragelse.
Ka ska du gjørra med den femtiøringen, då, gull-
ongen min? Ska du legg 'an på sparebørså di? Va' det
ikkje det du ville seia? Ja, det va' forstandige gutt, det.
Fruå har 'kje gitt deg pengar for det atte du ska gå å sløsa
di bårt på någe hennesløysa.
Ja, om adle folk tenkte litt merr på å spara te alder-
dommen komme, og de dage om hvilke vi må sige, at de
behage mig ikke, å ja, å ja!
Ja, vaskå komme eg med imårå kveld. Men fruå må
unnskylda så møje at der har komt et par rustflekkar på
den stysste damaskdugen. Men her hos meg har de ikkje
komt på, så de må ha våre der på forhånd. Så va' der
någe eg ville få lov å spørra om. Om fruå har någe imod
at eg tar med meg ein av blomstrane mine, når eg kom-
me med vaskå. Det e' bare ein simpel fuksia, - eg har
såddennågen enfoldige blomster, eg. Men hvis atte te eg
kan få lov å gje 'an te fruå, så kan Dokker se at han har
knoppar på flerne plasser, og avleggerar i mengdevis.
Men han e' jo så simpel, så simpel. Men han e' gitt av et
godt hjerta, og det e' rart med blomster, det e' nå blom-