Özofagus Yaralanmaları - Journal of Clinical and Analytical Medicine

Özofagus Yaralanmaları Özofagus Yaralanmaları
kar. Vazomotor kollaps tablosu görüldüğü zaman hasta acilen sıvı, antibiyotikler ve
vazopressör ajanlarla desteklenir.
Hastaların çoğunda mevcut olan plevral sıvı sürecin plevraya direkt rüptürünü veya
inflamatuvar sürece sekonder efüzyonu gösterebilir. Erken dönemde sıvı serohemorajiktir.
İkinci 24 saatten sonra veya daha sonra seröz hale gelir.
Oskültasyonda posterior bazal sahada raller duyulur. Mediastinal amfizeme bağlı
krepitasyon duyulabilir.
Boerhaave sendromunda radyolojik bulgular
Boerhaave sendromunun radyolojik görünümünde bir kaç değişmez bulgu vardır.
Kalp gölgesinin arkasında her zaman belirgin olmayan mediastinal genişleme daima
mevcuttur. İlk kez Naclerio’nun tanımladığı “V” işareti ise sıklıkla mevcut olup, bu bulgu
sol kardiyak siluetin arkasında görülen yamalı, irregüler dansiteyi ifade eder. Bulgu
mediastene komşu alt lobdaki inflamatuar değişikliklerden dolayı meydana gelir[83,84]
Mediastinumda bulunan hava genellikle yukarıya doğru yayılır ve boyna ulaşır. Süreç
mediastinal plevradan plevral boşluğa rüptüre olmuşsa hidropnömotoraks görülür.
Pnömoperitonyumu ve gastrik distansiyonu araştırmak için abdominal grafiler çekilmeli,
kontraslı tetkiklerin diyafram altındaki organlarıda içermesi istenmelidir.
Yukarıda bahsedilen bulguların tümü BT incelemesinde daha iyi görülebilir. Direkt
grafilerde görülmeyen plevral sıvı BT ile kolayca tespit edilip miktarıda hesaplanabilir.
Ayrıca, kontrast maddenin ekstravazasyonu, mediastinitin yaygınlığı ve abse formasyonu
daha iyi görülür.
Kontrastlı tetkikler doğru tanı için gereklidir. İlk çalışmalar Gastrografin veya Lipiodol
ile yapılmalıdır. Eğer, ekstravazasyon görülmezse yüksek dansiteli kontrast vermek
için baryum kullanılabilir. İlk incelemede sonuç negatifse, kontraslı inceleme 1-2
saat içinde tekrarlanmalıdır[3,5,83].
Boerhaave sendromunda tedavi yaklaşımı
Barrett’in ilk defa postemetik rüptürün tedavisini cerrahi olarak onardığı 1946 yılına
kadar özofagus rüptürlerine yaklaşımın daima fatal seyirli olduğu düşünülürdü. Onarım
tekniklerinin geliştirilmesi ve kritik hastaların bakımındaki ilerlemelerle mortalite
oranları hala yüksek olsada önemli gelişmeler kaydedilmiştir. Pratikte postemetik
rüptürün tanısında gecikmelerle karşılaşılmaktadır. Ayrıca bazı hekimlerin cerrahinin
çok riskli olduğu ve hatta kontrendike olduğu görüşü tedavide gecikmeye, hatta ölüme
neden olabilmektedir.
Genel kural olarak yaralanmadan sonraki ilk 6-12 saat içinde yapılan direkt cerrahi
onarım, mediastinal debridman ve plevral drenaj en az morbidite ve mortaliteye neden
olan tedavi şeklidir. Günümüz konseptine göre, bu süre biraz daha genişletilerek
ilk 24 saat içinde olması gerektiği vurgulanmakta, 24 saatten sonraki müdahalelerin
ise mortaliteyi %3-10’dan %30-40’a kadar arttıracağı yönündedir. Zira, tanı gecikirse
primer onarım başarılı olmaz. Birçok yazar distal 1/3 özofagus yırtıklarının onarımı
için çeşitli teknikler önermektedirler. Ancak, Grillo ve Wilkins’in plevral flep kullanma
tekniği halen alternatiflerin en iyisi olarak görülmektedir. Yaralanma sahasını kapatmak
için diyafragma kas flebinin kullanıldığı teknikten vazgeçilmelidir. Bu yaklaşım
gereksiz şekilde mediastinitin ve ampiyemin periton kavitesine yayılmasına neden
olabilir[85].
Gerekli hazırlıklar yapılmadan uygulanan bir cerrahi girişimin mortalitesi oldukça
64 23