8 - Kitabxana

özgü bir mizacın almasını bekliyordu. Normalde onu ziyaretetmekten hoşlanırdım, ama bu akşam havadan sudan konuşmakbeni aşıyordu."Sessizsin. Dilini kedi mi yuttu?" diye sordu ona reçete yazarken."Sadece yorgunum." Reçeteye ağrıkesici yerine insülinyazdığımı gördüm. Buruşturup yenisini yazdım.Kıkırdadı. "Senin neyin var bilmiyorum sanma."Gücüm ancak kafamı kaldırıp ona bakabilmeye yetti. Gülümsüyordu,takma dişleri porsumuş yüzünde gençliği hatırlatantek şeydi."Güzel bir kız istiyorsun. Bu seni birazcık neşelendirir."Bütün yapabildiğim evden koşarak ayrılmamak oldu.Land Rover'ın güvenli içine geri dönünce kafamı direksiyonadayadım. Saatime baktım. Kolları alay edercesine yavaşhareket ediyordu. Bir haber almak için henüz çok erkendi.Yaşadığım tecrübelerden biliyordum ki, polisler muhtemelenhâlâ konuşuyor, taktik ekiplere brifing veriyor ve planlarınıtamamlıyorlardı.Yine de cep telefonumu kontrol ettim. Sinyal zayıftı, amaherhangi bir arama ya da mesajın bana ulaşmasına yetecekkadar çekiyordu. Ama ikisi de yoktu. Ön camdan köye baktım.O anda Manham'dan ne kadar nefret ettiğimi fark edipşaşırdım. Çakmaktaşından binalarından nefret ediyordum;düz, su basmış arazilerinden nefret ediyordum. Sakinlerinintutumlarına yer etmiş şüphe ve hınçtan nefret ediyordum.Sapık bir katilin, hastalığı kendini göstermeye hazır olana kadarburada fark edilmeden yaşamayı becermiş olmasındannefret ediyordum. Hepsinden çok da buranın bana Jenny'yiverip sonra da almasından nefret ediyordum. Gördün mü?Hayatlarınız işte böyle olabilirdi.3 2 5www.cizgiliforum.com