Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 8 Olkusz, 2009

przede wszystkim nauczenia tego co było zaprogramowane a także oddziaływania na wychowanie
kolejnych pokoleniach młodzieży?
W tym pytaniu można znaleźć wiele wątków co do niektórych wyrażę własne poglądy
oparte na licznych zdarzeniach, późniejszych Jego opowiadaniach z życia szkoły, o jej problemach
wewnętrznych, problemach personalnych, ale też problemach dotyczących tego trudnego dla wielu
okresu. Czas, w którym przyszło Mu żyć w okresie powojennym nie stanowił o stylu, w którym
ukształtowana była Jego osobowość i może takie określenie będzie najdelikatniejszym w stosunku
do tego wątku, w którym w moim głębokim przekonaniu tkwi tajemniczość życia Profesora.
Powiem jedynie, że po prostu w takim świecie przyszło Mu żyć i pewnie sam Profesor tak by
powiedział, jakkolwiek do innego świata był przystosowany, ale ten Jego wcześniejszy świat usunął
się, natomiast życie nauczyło subordynacji i konieczności dostosowania się do takich warunków
w jakich musi się żyć i działać zachowując i pielęgnując wartości najwyższe, dając równocześnie
z siebie wszystko co możliwe i związane z wypełnieniem życiowego posłannictwa. W tej kwestii
nie ulega wątpliwości, że posłannictwem tym było nauczanie, które realizował z prawdziwym
oddaniem i perfekcją i z tego słynął Prof. W. Konopacki na przestrzeni lat jako nauczyciel licealny
o głębokiej wiedzy i zainteresowaniach głównie geograficznych i geologicznych tak Polski jak
też Świata. Zakres wiedzy, którą w ramach obowiązujących programów nauczania przedstawiał
był nader przejrzysty a klarowność jego prezentacji sprawiała że jeśli skupiło się uwagę na tym co
Profesor mówił zarówno w zakresie treści jak też formy, która w dydaktyce ma istotne znaczenie,
to wystarczyło sobie odtworzyć obraz lekcji i wszystko pozostawało w pamięci. Analogicznie
przestawiało się nauczanie astronomii gdzie poza koniecznością przyswajania nazw galaktyk czy
gwiazdozbiorów i pewnych obliczeń matematycznych odległości, obwodów, okrążeń, wszechświat
stawał się bardziej bliski. Mogłoby się wydawać że to oczywiste, że taki jest obowiązek
nauczyciela itp. ale rzeczywistość jest inna, gdyż co innego znaczy nauczać, a co innego stosując
odpowiedni system edukacji nauczyć. To należy do perfekcji nauczyciela, którego określono w
starożytności „magister noster” i takim w całym tych słów znaczeniu był Prof. W. Konopacki gdyż
od metodologii nauczania i sposobów postępowania zależą efekty. Być może z tych względów
młodzież nadała Profesorowi przydomek „Ptolemeusz” (potocznie Ptolo) co raczej nie uwłaczało
godności a mogło być powodem dumy. Na szczególną uwagę zasługiwał styl bycia Profesora.
Zawsze podczas prowadzenia lekcji ze stoickim spokojem i stosowną powagą podchodził zarówno
do wysokich jak tez do niskich ocen swoich słuchaczy. W odniesieniu zaś do zachowania, nie
przypominam sobie aby kiedykolwiek przejawiał emocje, ale również nie było chyba do tego
specjalnych powodów gdyż wytworzone wokół Profesora „biopole”, Jego zachowanie i styl bycia
nie pozwalały zbytnio na nonszalancję. Tak więc można twierdzić, że jak ty się zachowujesz i co
reprezentujesz z takim samym szacunkiem jesteś traktowany. Należy też podkreślić, że to nie był
strach przed Profesorem co czasami był w stylu niektórych nauczycieli i to dawało im satysfakcję,
ale to nie tym Wielkim gdyż oni nie musieli stosować restrykcji, straszyć dyrektorami, rodzicami
czy innymi dyscyplinarnymi metodami. W stosunku do osoby Profesora W. Konopackiego po
prostu nie wchodziły w grę inne jak poprawne przynajmniej zachowania. Uzyskanie tego od
183