Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 8 Olkusz, 2009

Andrzejem a później niejako to miejsce bezpośrednio po ukończeniu Liceum przez brata zajęła
siostra Apolonia będąc pod profesorską opieką przez kolejne cztery lata. Zatem okres siedmiu
kolejnych lat spędzonych w tym samym internacie przez troje rodzeństwa pod bezpośrednią opieką
Profesora, upoważnia do przedstawienia osoby Profesora, wspominając Jego zaangażowanie nie
tylko w nadzór administracyjny ale w nasze osobiste i rodzinne życie, nasze plany i problemy.
Z tego też powodu możemy mówić o Profesorze jako o prawdziwym troskliwym opiekunie w
okresie lat naszego życia w internatowym środowisku. Myślę że wytworzona więź z Profesorem
wynikała z dwu zasadniczych powodów. Pierwszym było to, że Profesor wraz ze swoja siostrą
P. Teosią stale zamieszkiwał w skromnym 2 pokojowym mieszkanku również w budynku internatu,
który tym sposobem stanowił niejako wspólny dla nas dom. Nasi rodzice zamieszkiwali w
tarnowskim, które na ówczesne czasy było zbyt odległe co nie pozwalało na częste wyjazdy do
rodziny i w zasadzie poza świętami i wakacjami cały czas spędzaliśmy w internackich podwojach.
W związku tym, częstokroć w soboty i niedziele byliśmy jedynymi mieszkańcami internatu, gdyż
koledzy zamieszkujący w pobliskich wsiach na ogół wyjeżdżali na każdą niedzielę do rodzinnych
domów. Dla nas tym domem niemal przez cały rok był wówczas internat co stwarzało możliwość
do wielu rozmów z Profesorem, Jego zainteresowania naszą rodziną i oczywiście nami samymi.
Z tych też między innymi powodów osoba Profesora była nam znacznie bliższa jak wielu innym.
Po tych wyjaśnieniach przechodzę do charakterystyki życia internatowego pod patronatem
stałego opiekuna Profesora W. Konopackiego, który był nie tylko wspaniałym Profesorem i
nauczycielem ale również prawdziwym wychowawcą i opiekunem, który wprowadzając pewne
zasady współżycia w zespołach wskazywał drogę, która prowadziła też do celu jakim była później
umiejętność pracy w zespołach. W tamtych czasach nikt o tym nie mówił gdyż ideologia była inna –
zespołem była dyrektywa a nie zespół ludzi. Jestem jednak przekonany że metoda stosowana przez
Profesora w procesie opiekuńczo-wychowawczym tej niewielkiej bo około 30 osobowej grupy
mieszkańców Internatu po latach pokazała że wielu z nich nie tylko potrafiło pracować w zespołach
ale również je tworzyć i to nawet na najwyższych szczeblach państwowych i międzynarodowych.
Należy też podkreślić że internat ten należał do bardzo specyficznych gdyż mieścił się w
prywatnej kamieniczce PP. Tomsiów, którzy zajmowali w nim tylko połowę jednej kondygnacji
a pozostałe zajmowała młodzież licealna. Toteż w porównaniu z warunkami internackimi w
dużych aglomeracjach w których przyszło żyć w wieloosobowych pokojach mieszkanie w naszym
internacie należało do luksusowych. Takie też były warunki do nauki, spokój, cisza i komfort
przestrzenny w 3-4 osobowych pokojach oraz niewielka jadalnia tworzyły osobliwy klimat tego
locum. Oczywiście, że w tych warunkach również opieka była prawie idealna jakkolwiek daleka
od reżimowej. Były godziny zamykania domu, były wizyty i zapytania w trakcie odrabiania zadań,
był nadzór nad ładem i porządkiem co dla wielu było niemal koniecznością ale była tez znaczna
tolerancja co należy szczególnie podkreślić.
Wspomnieć trzeba, że niektórzy starsi koledzy uważając za wyczyn pozwalali sobie na
„ pewne używki” i wydawałoby się że oszukali Profesora który im otwierał bramę kiedy wracali
po regulaminowej godzinie. Tak nie było, Profesor miał doskonałe narządy zmysłów (zwłaszcza
186