Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 8 Olkusz, 2009

węchu) i dokładnie wszystko rejestrował ale dopóki nie przekraczano granic przyzwoitości to i takie
stany tolerował co było z pominięciem regulaminowych obowiązków. To świadczy o dużej kulturze
Profesora który wiedział że tym sposobem zyskuje znacznie więcej niż dyscyplinarną karną.
Przypomnę jedno ze zdarzeń, które osobiście dotyczyło mojej osoby o czym z uśmiechem
dzisiaj, ale pewnym wówczas przerażeniem miało miejsce. Otóż jako przedstawiciel „Kółka
Chemicznego” prowadzonego przez słynną Prof. Annę Deręgowską miałem dostęp do pracowni
chemicznej, w której poza programem naukowym Pani Profesor pokazywała różne ciekawe
zjawiska oraz wizualne efekty jakie one dają. Jedną z nich była mieszanka czerwonego i białego
fosforu która w postaci kuleczek po zatarciu między palcami dawała interesujący kolorowy
błysk. Pokusa była nieodparta aby przed świętami i feriami przygotować trochę takiej mieszanki
i zaimponować kolegom we własnym środowisku. Kiedy zbliżały się Święta Bożego Narodzenia,
na dwa dni przed wyjazdem, przystąpiłem do chemicznych eksperymentów. Efekt był taki że
zwilgotniały fosfor czerwony trudno się mieszał z białym. Przycisnąłem zatem mieszadełkami
nieco mocniej i efekt był oczywisty – eksplozja całej zawartości, płomień spalił rzęsy, opalił
część włosów, spalił okrycie i dość dotkliwe ale punktowo poparzył ręce. To jednak nie było
moim problemem. Problemem był zapach i kłęby dymu w pokoju na parterze w którym wówczas
zamieszkiwałem. Ogarnęło mnie przerażenie – „kółkowicz chemiczny”, „przewodniczący rady
internatu” spokojny uczeń a tu takie rzeczy!. Uchyliliśmy małe okienko – wywietrznik z którego
dym na ulicę szedł jak z komina a była to pora powrotu Profesora z tradycyjnego wieczornego
spaceru. Klęska, nie da się ukryć! Na czas powrotu Profesora dym nieco wyszedł, powietrze w
pokoju stało się nieco lepsze. Zgasiliśmy światło i udali się na nocny odpoczynek oczekując jaki
będzie finał tej sprawy. Mróz był dość silny zatem dość długie wietrzenie spowodowało że
temperatura w pokoju była niska i to dało Profesorowi powód do troski o nasze zdrowie. Wszedł
do pokoju, zapalił światło, pociągnął charakterystycznie dla niego nosem i powiedział: no u
was coś tu zimno, żebyście się nie poprzeziębiali i tak się skończyło. Wielki strach, przerażenie
przed konsekwencjami i jaka ulga, ale wnioski odnośnie stylu postępowania Profesora zostały
wyciągnięte i są w pamięci do dzisiaj.
Wśród innych zdarzeń a było ich wiele, co prawda może nie aż tak drastycznych bo dla
takich było zero tolerancji, chcę powiedzieć o tolerancji dotyczącej uczuć osobistych każdego z nas
a były one różnie manifestowane w tamtym okresie, Profesor okazywał pełne zrozumienie.
Sam mając swoje osobiste przekonania co do których nikt nie może mieć uwag szanował nasze,
uczniów i wychowanków praktyki religijne pomimo że regulaminowe dyrektywy były zupełnie
inne. Uczestnictwo w nabożeństwach, wyjścia do kościoła o dowolnej porze były naszą osobistą
sprawą i z tego tytułu nigdy nikomu nie zwracano uwagi. Wyjątkiem natomiast było zachowanie
jednego z kolegów, już wówczas działacza partyjnego (co było Jego zaszczytem i dumą), który w
jednej sytuacji „wyręczył” Profesora w tym sensie, że kiedy mój brat z kolegami wracał z rannej
mszy św. zwanej Roratami został przez niego pobity z tytułu „zakłócenia porządku niezgodnie
z regulaminem”. W zaistniałej sytuacji reakcja Profesora była jednoznaczna. Nie zwyciężyły
argumenty ideologiczne na co miano nadzieję ,gdyż byłoby to poniżej godności Profesora, ale
187