Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 8 Olkusz, 2009

uczniów było prawdziwą sztuką i kunsztem nauczyciela o najwyższym autorytecie , a do takich
Prof. W . Konopacki należał. Przyznam, że z pewną radością piszę o tych czasach gdyż często
ten styl przypominał mi się w mojej pracy również pedagogicznej, zwłaszcza, że pedagogicznego
wykształcenia nie posiadałem a powinność dydaktyczną pełnić musiałem. Wówczas wracałem
pamięcią do tych niedoścignionych wzorców naszych wspaniałych nauczycieli obdarzonych
dydaktycznym kunsztem i wieloletnim doświadczeniem.
Pisząc zatem te wspomnienia o refleksyjnym charakterze po upływie 50 lat z radością wracam
do tych sytuacji które po upływie czasu nabierają szczególnego smaku. Zapewne w tym miejscu
należy też wspomnieć i o innych cechach Profesora, do których należy styl bycia na co dzień,
elegancja i emanująca z Niego kultura osobista. Muszę wyznać, że ten zawsze elegancki garnitur,
gładka koszula, dopasowany do koszuli krawat i stosowny but to też elementy edukacyjne dla
młodych ludzi, którzy patrząc nabierają przyzwyczajenia do tego co właściwe i co jest prawdziwym
stylem.
Należy w tym miejscu podkreślić, że utrzymanie tego stylu nie należało do łatwych, również
ze względu na zasobność materialną tamtego okresu, która nigdy zresztą dla nauczycieli nie była
odpowiednia ale również na ofertę rynkową, która była bardzo skromna, zatem bycie eleganckim
było sztuką. Pomimo że lata następne tworzyły styl odmienny, luźny, bezpretensjonalny to jednak ta
prawdziwa elegancja pozostała w pamięci na zawsze jako wzór i źródło z którego należało czerpać.
Dlaczegoż te czasy znów powracają, dlaczego dzisiaj w ważniejszych instytucjach pracownik nie
ma prawa nie być w garniturze i krawacie, a co dopiero Profesor, który jest wzorem dla pokoleń.
Ten bardzo spektakularny styl stroju Profesora jego nadzwyczajna estetyka były nierozerwalnie
związane z jego osobą i takimi pozostają w naszej pamięci wyrażając równocześnie wdzięczność
za to że bez słów potrafił dodatkowo właściwym sobie sposobem pokazywać to czym mogliśmy się
kierować w naszym przyszłym życiu.Należy podkreślić, że te cechy dostrzegane były pozytywnie
przez zdecydowaną większość uczniów, która w ogóle na to zwracała wówczas uwagę jakkolwiek
niektórzy uważali to za relikt minionej epoki. Ten obraz widzenia Profesora spotyka się dzisiaj z
właściwą oceną stwierdzając, że stanowił on wartość, która nie przemija. Styl jest stylem
i trwa a ci co się mylili w ocenie niech sami postarają się wyciągnąć dzisiaj wnioski.
Myślę, że w tym rozdziale jest też miejsce na przedstawione relacje jakie miały miejsce
między Profesorem a gronem pedagogicznym Liceum. Z całą pewnością ta część wspomnień do
mnie nie należy ale może będzie ciekawym jak z pozycji ucznia te relacje odbierano. Młodzież
bowiem swoistym sposobem wyczuwa te relacje szczególnie ta starsza, która zawsze jest też
obserwatorem życia swoich nauczycieli.
Był to bardzo charakterystyczny okres czasu w którym nauczyciele tworzyli niejako dwie
grupy. Wśród niech grupa starszych profesorów głównie przybyłych z różnych środowisk w
Polsce w tym również naukowych będących w strukturze dawnych granic RP których wojenne
losy poprowadziły do tworzącego się po wojnie Liceum Ogólnokształcącego w Olkuszu. Osób
tych nie będę imiennie wymieniał bo o Profesorze W. Konopackim mam wspomnieć ale właśnie
do tej wyalienowanej elity przedwojennych nauczycieli historii, literatury polskiej, łaciny, języka
184