Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 8 Olkusz, 2009

swoich krakowskich siedzibach.
Właściwie okres ten aż do końca życia Profesora mógłby stanowić oddzielne i długie
opowiadanie które pokazałoby głębokie wartości Profesora z których ciągle można było czerpać
życiową wiedzę. Pisząc ten fragment wspomnienia ograniczę się jednak do pewnych obszarów i
okresów tego ostatniego etapu życia Profesora, życia które nie uległo żadnej zmianie ani w Jego
stylu, ani osobowości pomimo iż miejmy świadomość że w zasadzie nie miał nikogo bliskiego na
kim mógłby polegać do ostatnich dni.
Wielka filozofia życia Profesora polegała właśnie na osiągnięciu perfekcji którą
z jednej strony należy podziwiać zaś z drugiej ,aż trudno na ludzki sposób ją zrozumieć.
W każdym z tych okresów życia poza internatem, który uważam że też traktował jako swój dom a
później w Olkuskim locum nauczycielskim przejściowo, jak też w docelowym miejscu w Sosnowcu
dało się zauważyć pewną nutę nostalgii, ale nigdy nie manifestowaną narzekaniem a raczej
przedstawioną w kategoriach status quo i kropka bez dyskusji.
Ten okres czasu i żywych z Profesorem kontaktów bardzo nas zbliżył jeśli tak to można
określić, ale pozwalam sobie na takie stwierdzenie z racji wytworzenia się pewnych zażyłości
w zakresie naszych kontaktów. Profesor chętnie korzystał z naszych zaproszeń do Krakowa
chodząc to na spektakle teatralne czy operetki ,ale generalnie były to wizyty połączone z życiem
kulturalnym a równocześnie spotkaniami w naszych domach.
Wspomnę chwile radości Profesora kiedy podczas jednej z wizyt w naszym domu prowadził
długie konwersacje z moja teściową, lwowianką i absolwentką Uniwersytetu Lwowskiego im.
Króla Jana Kazimierza na temat życia kulturalnego w Polsce w okresie międzywojennym. Ten
temat był szczególnie radosny dla Profesora, wyraźnie go ożywił i wprowadzał w inny świat, świat
widocznie taki z jakiego się wywodził.
Poza tymi krakowskimi wizytami do tradycyjnych należały nawet nie zapowiadane, gdyż
były oczywistymi wizyty imieninowe na które najczęściej razem z bratem lub oddzielnie staraliśmy
się zawsze zdążać. Wówczas galanteryjnie przygotowany Profesor podejmował nas w swoim
locum jakby w salonie po czym udawaliśmy się do restauracji bądź kawiarni na dłuższe pogawędki.
Zainteresuje zapewne wszystkich tematyka tych dyskusji. Odpowiedź będzie krótka jakkolwiek
tematyka rozległa i nigdy nie plotkarska. Zawsze tematem pierwszym było Liceum, drugim
absolwenci którzy , gdzie i co robili. Trzecim byliśmy my sami w relacjach personalnych w których
Profesor zawsze więcej chciał wiedzieć o nas jak mówić o sobie i to było dla niego znamienne.
Charakterystycznym dla Profesora było zawsze stwierdzenie że wszystkiego mu starcza,
nigdy niczego nie brakuje, na nic nie narzekał, chociaż potrzeby takie były a my bardzo delikatnie
pod różnymi pretekstami staraliśmy się je wypełniać. Do częstych należały różne wizyty około
świąteczne i w tych okresach staraliśmy się odwiedzać i składać życzenia.
Grono nasze tj. odwiedzających powiększył po kilku latach szwagier mojego brata Andrzeja
który był lekarzem w Sosnowcu i kiedy my nie mieliśmy możliwości odwiedzin w wiadomych
okresach uroczystości imieninowych i świątecznych On w naszym imieniu składał wizyty. Kiedy
189