Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 8 Olkusz, 2009

konsekwencje poniósł ten kto na nie zasłużył.
Pozostawiając ten wątek wróćmy do internatowego życia w którym zwrócę uwagę na
jeszcze jeden bardzo ważny aspekt wychowawczy. Ten mały, domowy internat stwarzał jak już
wcześniej wspominałem namiastkę domowego życia a ważnym jego elementem było zasiadanie
do wspólnego stołu na czele którego zasiadał zawsze Profesor, czasem również Pani Prof. J.
Cembrzyńska. Przy tym dość długim stole zasiadało około 24 osób. Wydawałoby się że to
wszystko normalne i tak było w momencie gdy wchodził do jadalni Profesor i majestatycznie
zasiadał na czołowym miejscu. Wcześniej wędrowały talerze (początkowo jeszcze blaszane), a
często podnoszono też szum na temat smakowitości potraw itp. Podczas gdy profesor podchodził do
okienka, brał te same potrawy i konsumował ,klimat również się stabilizował a nawet jeśli ktoś nie
lubił marchewki czy pietruszki to Profesor mówił - proszę oddać mnie ja lubię. Długo przyszłoby
mówić na temat tych zachowań ale konkluzja jest taka że zasiadając wspólnie z uczniami przy stole
również uczył kultury zachowania przy stole cytując nieraz humorystycznie zasady zachowania
przy stole autorstwa słynnego Kamyczka. Tak, to są te niezapomniane chwile bycia przy wspólnym
stole o czym coraz częściej mówi się w obecnych czasach że rodzina nie ma czasu aby zasiadać
przy wspólnym stole i są tego określone konsekwencje społeczne. Dlatego też te zagadnienia
poruszam ze szczególnym akcentem okazując wdzięczność Profesorowi za wspólne z nami
spożywanie codziennych posiłków co z perspektywy czasu należy bardzo wysoko oceniać jako
jeden z ważniejszych aspektów wychowawczych. I tu pytanie? Czy ktoś Profesora do tego zmuszał,
nakazywał, zobowiązywał – nie, On wiedział że spełnia tym samym określoną misję i spełniał ją
doskonale. Przecież mógł swoje posiłki spożywać we własnym mieszkaniu dwa pietra wyżej. On
był z nami by uczyć stylu życia i wychowywać przykładem. Internat z Profesorem W. Konopackim
stanowi dla nas poza tym jedną z najwyższych wartości, na które w tym szczególnie wieku
należy zwracać największą uwagę i w tym zakresie jest niedoścignionym wzorem nauczyciela
i wychowawcy. Profesora W. Konopackiego zachowujemy we wdzięcznej pamięci i naszym
dzieciom i wnukom o tych czasach i zasadach mówimy starając się naśladować wiele z tych działań
w codziennym życiu.
4. Losy Profesora po przejściu na emeryturę i osobiste z tego okresu wspomnienia.
Przechodząc na emeryturę w roku 1973 Profesor był w pełni sił i sprawności zarówno psychicznej
jak też fizycznej. Pomimo, że wiódł żywot samotnika a właściwie może dlatego zamieszkiwanie
w internacie w pewnym stopniu również wypełniało Jego lukę życiową w tym zakresie. Z tego
też względu jak również z pewnością z uwagi na przyzwyczajenie a także brak własnego locum
o które co dziwne nigdy nie zabiegał pozostał jeszcze czas jakiś tj. przez okres jednego roku jako
wychowawca w Internacie po czym w roku 1974 zamieszkał przez krótki okres czasu jako rezydent
w Internacie Szkół Zawodowych w Olkuszu ubiegając się równocześnie o miejsce w Domu
Nauczyciela w Sosnowcu na które trzeba było oczekiwać.
Nasze kontakty rodzinne z Profesorem zostały wznowione właśnie w tym okresie kiedy
przeszedł w stan spoczynku a my w tym samym czasie rozpoczynaliśmy samodzielne już życie w
188