O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

20 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Όταν υπογράφτηκε η κατάπαυση του πυρός ένας συγγενής που ήρθε από το χωριό για
να βοηθήσει τους ηλικιωμένους γονείς του πήρε τη Ρούλα και τα παιδιά μαζί του. Μέχρι τότε
είχε χάσει επαφή με τον σύζυγό της που πολεμούσε και είχε εντωμεταξύ τραυματιστεί και
νοσηλευόταν.
«Τραυματίστηκε τη μέρα που φύγαμε…πήγαν να διασώσουν έναν ηλικιωμένο που εγκλω βί -
στη κε και δεν μπορούσε να περπατήσει. Τον σήκωσαν στα χέρια για να τον βάλουν στο ασθε -
νοφόρο και άνοιξε πυρ ένα πολυβόλο και του γάζωσε και τα δυο του πόδια. Τον έβαλαν στο ίδιο
ασθενοφόρο με τον ηλικιωμένο άντρα και τους μετέφεραν και τους δυο στο νοσοκομείο.
Εγχειρίστηκε πολλές φορές και χρειάστηκε πέντε μήνες για να ξαναφορέσει παντελόνι. ‘Ενας
Έλληνας γιατρός επέμενε να του σώσουν το πόδι αλλιώς θα του το είχαν κόψει.»
Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ξαναχτίσει τη ζωή της η οικογένεια, χωρίς οικονομίες και
χάνοντας ό,τι είχαν και δεν είχαν. Ο σύζυγος της Ρούλας τον πρώτο χρόνο δεν μπορούσε να
δουλέψει και ζούσαν στηριζόμενοι στην φιλανθρωπία των συγγενών τους και το μεροκάματο
της Ρούλας ως καθαρίστριας, μια δουλειά που αναγκάστηκε να κάνει.
«Μετά από μερικούς μήνες ήρθαμε στην λευκωσία και ζούσαμε σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί – το
κρεβάτι, η τηλεόραση, το ψυγείο και όλα τα υπόλοιπα μαζί... ζήσαμε έτσι για εφτά χρόνια. Το
μπάνιο δεν είχε αρκετό χώρο να σταθώ.»
Για τα πρώτα πέντε χρόνια ο σύζυγός της δεν λάμβανε κάποιο δημόσιο βοήθημα για τον
τραυματισμό του και αργότερα έπαιρνε 12 κυπριακές λίρες τον μήνα.
«Τι μπορείς να κάνεις με 12 λίρες; Να στο πω και αυτό, σε κάποιους έδιναν πολλά βοηθήματα
και σε κάποιους τίποτα… Υποφέραμε πολύ… έπρεπε να δουλέψω για να μπορώ να αγοράσω μια
κούκλα στην κόρη μου. Είχε μια κούκλα που μιλούσε και περπατούσε, ήταν μεγάλο πράγμα για
εκείνη την εποχή. Μετά που ήρθαμε εδώ και επειδή οι συγγενείς μας ήταν σε μια γειτονιά δίπλα
από την παλιά, δική μας γειτονιά με απειλούσε ότι θα πάει στο σπίτι μας “μόνο για δυο λεπτά ” να
φέρει την κούκλα της. Ήξερε το δρόμο και φοβόμουν. Της υποσχέθηκα να της αγοράσω μια
καινούρια κούκλα και έπρεπε να το κάνω για να την αποτρέψω να πάει. Αλλά με τι λεφτά; κι έτσι
πήγα δουλειά.»
Η Ρούλα έζησε με την ιδέα ότι θα παραμείνουν στον προσφυγικό οικισμό μέχρι να μπο -
ρέσουν να επιστρέψουν σπίτι τους. Μόλις πριν τέσσερα χρόνια απέκτησαν τον τίτλο του
σημερινού τους σπιτιού τον οποίον θα μπορούν να κληροδοτήσουν ή να πουλήσουν μετά
από πέντε χρόνια. Αλλά είναι μια ιδέα που δεν πίστευε ποτέ, λέει.
«Δεν πιστεύω ότι θα επιστρέψουμε, ποτέ δεν το πίστεψα. Θα πάω, αλλά δεν το πιστεύω. Αν
πήγαινα και ήξερα ότι θα είμαι ασφαλής θα επέστρεφα αλλά να πάω και να έρθουν να μας
ξαναπάρουν, όχι. Αν είμαι πιο ασφαλής εδώ, δεν με πειράζει να μην πάω. Αλλά αν είναι ασφαλές να
πάω εκεί, ούτε να πάω με πειράζει… ακόμα δεν έχω πάει να το δω.»
Ηρώ (Θ), 47, Μόρφου - Λεμεσός
Η Ηρώ ήταν επτά χρονών το 1974. Ζούσε με την οικογένεια της στην πόλη της Μόρφου μέχρι
το ξέσπασμα του πολέμου, όταν η οικογένεια αναγκάστηκε να φύγει. Τελικά εγκαταστάθηκαν
στην Λεμεσό όπου έζησε όλη την παιδική της ηλικία και ζει ακόμα. Ο πατέρας της μετα νά -