O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

28 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Τη μέρα της απόβασης των τουρκικών στρατευμάτων στην Κερύνεια (15 Ιουλίου 1974), ο
άντρας της Σόνιας απομάκρυνε την οικογένεια από το κέντρο της πόλης για προστασία.
«η κόρη μου θα γεννούσε από στιγμή σε στιγμή. Ήταν Αμερικανίδα υπήκοος και έτσι ήρθαν τα
ηΕ να μας πουν ότι θα μας πάρουν. Πρώτα μας πήραν στο ξενοδοχείο Dome. Το ξενοδοχείο ήταν
ασφυκτικά γεμάτο και η κόρη μου έκατσε στο πάτωμα και ζητούσε νερό. Αυτό συνεχίστηκε για
δυο μέρες, δυο πολύ δύσκολες μέρες. Που βρήκαμε το θάρρος και την δύναμη αναρωτιέμαι να
δεχτούμε αυτή τη μετακίνηση; … ήταν τόσο τραγική η πρώτη νύχτα στο ξενοδοχείο Dome. Να
περιμένουμε στη σειρά για να πάρουμε ένα φλυτζάνι ζουμί, που υπετίθετο ήταν κοτόσουπα, και να
σκέφτομαι ότι την προηγούμενη ήμουν σε εστιατόριο και με εξυπηρετούσαν δύο γκαρσόνια.»
Την επόμενη μέρα οι εκτοπισμένοι ενημερώθηκαν ότι έπρεπε να ετοιμάσουν τα αυτο -
κίνητα τους με άσπρα σεντόνια όπου τους είχαν πει να ζωγραφίσουν κόκκινους σταυρούς. Η
Σόνια αποτόλμησε να κανονίσει μεταφορικό για τη μητέρα της που είχε αρνηθεί να εγκα -
ταλείψει το σπίτι.
«Της εξήγησα πως σαν ξένη υπήκοος είχε το δικαίωμα να αποχωρήσει. Αρνήθηκε, λέγοντας ότι
θα μείνει με τον «κόσμο τον απλόν» και να υποφέρει μαζί τους ότι πρόκειτο να συμβεί στη
κερύνεια. Της είπα “μάμα. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα δεν θα υπάρχει κερύνεια. Έλα μαζί
μου.” κατόπιν οι γείτονες την έφεραν στο ξενοδοχείο Dome και τη μέρα περπατούσε μέχρι το σπίτι
για να το ελέγξει. Ήταν ένας Τούρκος [-κύπριος] στρατιώτης που ήξερε από πριν και τον πλήρωνε
για να το κλειδώνει και να το κρατά ασφαλές [γέλιο]. Την τρίτη φορά που πήγε το βρήκε λεη λα -
τημένο. Ήταν και η τελευταία φορά γιατί δεν της επιτράπηκε να ξαναγυρίσει.»
Μετά την εκκένωση η Σόνια και η οικογένεια έφυγαν με ένα βρετανικό καράβι που τους
μετέφερε στη βάση του Ακρωτηρίου.
«Πήρα πολύ λίγα από τα κοσμήματα μου μαζί. Επέλεξα κάθε ένα με τη σκέψη ότι δεν θα
μπορέσω να το ξαναγοράσω, πως δεν θα ξαναέχω την οικονομική ευχέρεια. Όταν επιβιβαστήκαμε
στο Devonshire στον Παχύαμμο στάθηκα στο κατάστρωμα και είπα στην κόρη μου “ένα να δεις,
τα βουνά μας καίγονται απ’ άκρου σ’ άκρην. Έλα να τα δεις γιατί δεν θα τα ξαναδείς.” η φωτιά ήταν
απίστευτη.»
Η Σονια συνέχισε για τη βάση Δεκέλειας ενώ ο άντρας της και η κόρη της φυγαδεύτηκαν
στο Λονδίνο.
«Μας έβαλαν σε ένα καταφύγιο και μας έδωσαν ένα στρώμα να κοιμηθούμε. Όταν ρώτησα
που είναι τα σεντόνια ένας Βρετανός αξιωματικός μου τα πέταξε λέγοντας “τι νομίζεις ότι είσαι;
Τώρα είσαι πρόσφυγας” Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι βρισκόμασταν στην αρχή των
προβλημάτων μας.»
Στο Λονδίνο η Σόνια επικοινώνησε με τις επαφές που είχε κάνει στην Κύπρο και την βοή -
θησαν να βρει δουλειά, πρώτα στην Αγγλία και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σκεπτόμενη
όλες αυτές τις περιπέτειες, η Σόνια δηλώνει ότι δεν μετανιώνει.
«Δεν ενέδωσα στην κατάθλιψη ή την απελπισία και ακόμα το θυμάμαι… Μπορεί να χάσαμε
πολλά αλλά με την εμπειρία που αποκτήσαμε γίναμε άλλοι άνθρωποι… γίνεσαι πιο απλός, πιο
προσιτός, βλέπεις τη ζωή πιο πλατιά, και αρχίζεις να απολαμβάνεις κάθε απλό πράγμα… Πολλές
περιπέτειες αλλά όχι άσχημα συναισθήματα, καταλαβαίνεις; Αυτό με γλίτωσε.»