O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

34 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
ραγδαία ίσως πολλά άτομα δεν ήταν έτοιμα να πάνε στις πόλεις και όταν πήγαν, από τους προσφυ -
γικούς καταυλισμούς το πήραν πάνω τους («αππώθηκεν ο κόσμος»). Πόσοι ζούσαν στις πόλεις
τότε; οι πιο πολλοί ζούσαν στα χωριά.»
Η Ζανέτ έζησε σε διαφορετικά σημεία της πόλης, και εντός και εκτός της περιφραγμένης
περιοχής. Το τελευταίο σπίτι της όπου ζούσε με το άντρα και την κόρη της ήταν ένα απλό
σπίτι τριών υπνοδωματίων και δύο ορόφους με έναν μικρό κήπο.
Η οικογένεια της Ζανέτ ήταν από τους τελευταίους που έφυγαν από τη γειτονιά. Τη μέρα
της προώθησης των Τούρκων ήταν στην πόλη μοιράζοντας προμήθειες με άλλες γυναίκες.
«Ένας γνωστός με είδε και μου είπε ‘τι κάνεις ακόμα εδώ; Όλοι από την περιοχή μας έφυγαν
ήδη’. Έμεινα αποφεύγοντας τη σκέψη αρχικά, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα («ανάδοξέμ-μου»)
συνειδητοποίησα ότι ίσως ήταν η ώρα να φύγω…μπήκαμε στο αυτοκίνητο και απομα κρυν -
θήκαμε, η κόρη μου με μια τσάντα με όλες τις κούκλες της μέσα ήταν σχεδόν δέκα χρόνων...για
πολλά χρόνια δεν πήγαινε πουθενά χωρίς την βαλίτσα της δεν μπορούσε να δει ούτε στρατιώτες.
Ακόμα κλαίει όταν βλέπει Τούρκους στρατιώτες. Τα επηρέασε αυτά τα παιδιά πολύ.»
Η οικογένεια κατέληξε στη βάση της Δεκέλειας
‘Άνθρωποι, τόσοι πολλοί άνθρωποι ήταν εκεί. Ευτυχώς υπήρχαν ντουζιέρες. Δεν έτρωγα το
φαγητό, συνήθως ξυπνούσα πολύ πρωί και πήγαινα σε μια καντίνα και ζητούσα ζεστό νερό και
πρόσθετα το δικό μου στιγμιαίο καφέ. Αυτή ήταν η τροφή μου για όλη τη μέρα. Μας έδιναν φαγητό
αλλά ήταν απαίσιο.»
Η Ζανέτ βοήθησε με την ανθρωπιστική βοήθεια του καταυλισμού της Άχνας ΄που έστηναν
τέντες για τους νεοαφιχθέντες πρόσφυγες.
«Βοηθούσαμε με την επικοινωνία. Ήταν μια φοβερή κατάσταση. Είδα άτομα να κάνουν έτσι
[ενώνοντας τα χέρια της στο σχήμα ενός φλυτζανιού] για να πάρουν φαγητό επειδή δεν είχαμε
πιάτα να το βάλουμε.»
Η οικογένεια κατέληξε στη Λεμεσό όπου η Ζανέτ έπρεπε να αντιμετωπίσει τις αντιλήψεις
που αναπτύσσονταν για την προσφυγική ταυτότητα.
«Εκεί είδα τη διαφορά. οι λεμεσιανοί λυπόντουσαν για τα φορτία που έχαναν από το λιμάνι,
παραπονιόντουσαν για τους πρόσφυγες, μας είδαν ως εισβολείς που εκτόπισαν τους Αγγλους
ενοικιαστές, για να μας νοικιάσουν το σπίτι τους και ούτω καθεξής. η λευκωσία δεν ήταν έτσι, έτσι
κι αλλιώς η μισή υπέφερε και εκείνη…»
Αμέσως μετά τον πόλεμο μπόρεσε να επιστρέψει στο σπίτι και να περισυλλέξει μερικά
πολύτιμα που είχε αφήσει εκεί.
«Ήταν η ταυτότητα μου που είχε σημασία για τους Τούρκους που μας άφησαν να περάσουμε.
ο Τούρκος στρατιώτης μου είπε «Σε ξέρω γι αυτό σε αφήνω να περάσεις. Είσαι η κόρη του κυρίου
τάδε και τάδε. και είσαι καθολική γι αυτό θα περάσεις.” Βλέπεις; Ήταν εκείνοι που έκαναν τον
διαχωρισμό.»
Η δυνατότητα να επανακτήσει πολύτιμα αντικείμενα ήταν σημαντική στη διαμόρφωση
της στάσης της Ζανέτ ως προς την απώλεια.
«γνώριζα ένα Βρετανό αξιωματικό που μερικούς μήνες μετά τον πόλεμο διευθετούσε οχήματα
για να φέρουν πράγματα από τα σπίτια των Βρετανών… Μας είχαν προειδοποιήσει ότι δικαιού -