O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

38 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
«Δεν μπόρεσα ποτέ να επιστρέψω και μέχρι σήμερα έχω ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο ότι ως
δια μαγείας ανοίγει το συρματόμπλεγμα και βρίσκω το σπίτι μου. Σε ένα άλλο όνειρο με αφήνουν
να πάω μέχρι εάν σημείο αλλά όχι παραπέρα, και αυτό με πειράζει πολύ…νιώθω ότι έχασα ενά
κομμάτι της ζωής μου για το οποίο δεν θα παύσω ποτέ να θρηνώ. Μπορεί να μεγάλωσα, να
παντρεύτηκα, να έζησα σε άλλη χώρα, πάντα όμως ένιωθα ότι κάτι μου συνέβη για το οποίο ήμουν
ανίκανη να αντιδράσω και πως έκλεψαν μέρος της ζωής μου. ως έφηβη εκείνη την εποχή, ήταν
σημαντική καμπή στη ζωή μου, αφήναμε την παιδική ηλικία για να εισέλθουμε στον κόσμο των
ενηλίκων περάσαμε αυτή τη φάση έτσι («στο ντούκου»), επειδή είχαμε τόσο πληγωθεί και
τραυματιστεί που όλα γίνονταν γρήγορα και μηχανικά. Πήγαμε στο Πανεπιστήμιο γρήγορα, με
βιασύνη πέσαμε στον πρώτο άντρα που μας πλησίασε, και πολλά από εκείνα τα παιδιά μπορεί να
έκαναν λάθος επιλογές λόγω αυτής της εμπειρίας. Πέρασε πολύς καιρός για να ξαναβρεί κάποιος
τα πόδια του και να ξαναγελάσει όπως γελούσαμε παλιά και πάλι δεν γελάς με όλο σου το είναι, ένα
μέρος θρηνεί αυτή σου την απώλεια. Είμαι 56 τώρα και ακόμα αναρωτιέμαι αν θα ξαναδώ την
Αμμόχωστο. και δεν πρόκειται για τα σπίτια και τον πλούτο που έχασε η οικογένεια μου. Έχασα
αναμνήσεις, τη μυρωδιά της πόλης, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου… ξέρεις, ανα -
ρωτιέσαι που είναι τα πράγματα μου, τα άλμπουμ, τα τετράδια του σχολείου; Θα μου πεις “είναι
τόσο σημαντικά;” φαίνεται πως είναι. Είναι πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις μια συνέχεια και
είναι αυτή η συνέχεια που χάθηκε. Είναι σαν να ήσουν εκεί και ξαφνικά βρίσκεις τον εαυτό σου
εδώ, και υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στα δύο σημεία. Νιώθω ότι έζησα όλο αυτό το
διάστημα χωρίς την αίσθηση ότι ανήκω κάπου γιατί δεν νιώθω ότι ανήκω στη λευκωσία. και είμαι
ευέλικτο άτομο γενικά, αλλά έχει άτομα που εγκλωβιστήκανε σε αυτό το αίσθημα της απώλειας.»
Η αίσθηση της απώλειας επηρεάζει τις προσδοκίες της Νάντιας για την μελλοντική λύση
για την οποία δεν ευελπιστεί.
«Δεν έχω σκεφτεί για αποζημίωση γιατί για μένα δεν αποτελεί αποζημίωση. για μένα μόνο η
ιδέα να μπορώ να πάω πίσω σημαίνει αποκατάσταση. οτιδήποτε άλλο θα είναι ψεύτικο. Αλλά με
πληγώνει γιατί υπάρχει μια οριστικότητα σε αυτό, να αιτηθείς την αποζημίωση. Θέλω να ζήσω με
την αίσθηση ότι, αν όχι εγώ, τα παιδιά μου θα επιστρέψουν να κάνουν κάτι. Δεν εννοώ να το
πουλήσουν αλλά να το κάνουν οτιδήποτε. Τείνουμε να εξιδανικεύουμε, έτσι για μένα ακόμα κι αν
μου έδιναν δέκα φορές την αξία του σπιτιού δεν θα ήταν το ίδιο. Θέλω το σπίτι μου πίσω, την αυλή
μου πίσω, θέλω την γειτονιά μου πίσω, θέλω τις μυρωδιές μου πίσω, θέλω να μπορώ να ξανατρέξω
στην παραλία όπως έτρεχα παιδί. Μπορείς να το καταλάβεις, χωρίς να το έχεις ζήσει;»