O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

24 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Τούρκοι” και αποκρίθηκε “αυτό ακριβώς έγινε”. Μας είπε ότι κράτησαν τον γαμπρό του. Τότε
συνειδητοποιήσαμε ότι πήραν την πόλη… ο γαμπρός του επέστρεψε μετά από τρεις μήνες. Μέχρι
τότε είχα επιστρέψει και γω στις σπουδές μου.»
Μετά από αυτό το περιστατικό η ομάδα έφυγε για την Λεμεσό, όπου άκουσαν το μήνυμα
από το ραδιόφωνο 9 ενός συγγενή τους που τους καλούσε κοντά του. Μέχρι τότε φιλο -
ξενούνταν στο σπίτι ενός συναδέλφου του πατέρα της Αλεξίας που έλειπε στο εξωτερικό. Η
Αλεξία επέστρεψε στις σπουδές της πιο αργά εκείνη τη χρονιά αλλά κατάφερε να παρακο -
λου θήσει τα μαθήματα. Η Αλεξία μετανιώνει που δεν πήρε κάτι από το σπίτι αφού δεν
ετοιμάστηκαν ποτέ να φύγουν.
«Έχω μόνο το κλειδί που μου έδωσε φυσικά η μαμά μου. Το κρατώ απλά αν χρειαστεί. Μου το
έδωσε πριν χρόνια λέγοντας “κράτησε το μην το χάσω ”. Ευτυχώς έχω φωτογραφίες που πήρα μαζί
μου [στο εξωτερικό] που σπούδαζα και δεν της είχα μαζί μου [στην Αμμόχωστο] εκείνο το καλοκαίρι.’
Η Αλεξία έχει μια έντονη αίσθηση ότι οι γονείς δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στην
Λεμεσό αλλά γνωρίζει ότι προσπάθησαν να την προστατέψουν από αυτό όσο ήταν δυνατό.
«Ήμουν στο εξωτερικό και οι γονείς μου ήταν άτομα που δεν εκδήλωναν τον πόνο τους,
ήθελαν να είναι δυνατοί για μας. Θυμάμαι ότι είχα προτείνει να αναβάλω κάποια από τα μαθήματα
για να υπάρχουν λιγότερα δίδακτρα και δεν το επέτρεψαν. Αν σκεφτώ ότι ο πατέρας είχε χάσει τη
δουλειά του τώρα που είμαι μεγαλύτερη, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο ήταν για αυτούς να τα
βγάλουν πέρα και να βρουν τα χρήματα για τα δίδακτρα μου επίσης.»
Η Αλεξία δέχτηκε ηθική συμπαράσταση από τους φίλους και δασκάλους στο πανε -
πιστήμιο. Οι γονείς της ζούσαν σε ενοικιαζόμενο σπίτι για δυο χρόνια μέχρι που τους δόθηκε
προσφυγική χορηγία και μπόρεσαν να χτίσουν το δικό τους σπίτι. Πήραν το οικόπεδο και λίγα
χρήματα για το σπίτι.
«Το σπίτι χτίστηκε πολύ αργά επειδή δεν είχαν χρήματα πέραν της χορηγίας. Θυμάμαι την
πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι μετά τις σπουδές μου το πάτωμα ήταν τσιμεντένιο χωρίς δάπεδο.
η αδελφή μου άρχισε να δουλεύει και συμμετείχε οικονομικά και κατάφεραν να το κάνουν βιώσιμο».
Η Αλεξία πέρασε την Πράσινη Γραμμή μετά το 2003, αλλά δεν μπόρεσε να πάει στο σπίτι της.
«Δεν μπόρεσα καν να το δω. Αλλά πέρασα από το παλιό μου σχολείο, την εκκλησία, και άλλα
μέρη. Στην αρχή, δεν ήθελα να κατεβώ,[από το αυτοκίνητο] αλλά ένας φίλος μου με έπεισε να το
κάνω και να πάω και στον Απόστολο Ανδρέα [μοναστήρι]. Πήγαμε, πλησιάσαμε όσο μπορούμε
επειδή η περιοχή είναι περιφραγμένη, και ένιωσα ...πως να το εξηγήσω; Με έπιασε μια βου βα -
μάρα, ένιωσα λίγο… [σιωπή]. η αποχώρηση μου ήταν το πρόβλημα. Εκείνη τη στιγμή να γυρίσω
την πλάτη μου και να φύγω με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα. Θυμάμαι πως έτσι ένιωθα κάθε φορά
που πήγαινα στην Δερύνεια [νότιο σημείο που βλέπει προς το Βαρώσι] όταν κοιτούσα προς τα κει
και γύριζα την πλάτη μου να φύγω, ένιωθα πολύ άσχημα. Το ίδιο άσχημα ένιωσα και τώρα.»
9
Στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής βοήθειας, το εθνικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο μετέδιδε μηνύματα από άτομα
που έψαχναν τους συγγενείς και φίλους.