More documents

Recommendations

Info

Μέρος Δεύτερο: Βιωματικές Ιστορίες 21 στευσε στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, όπως πολλοί άλλοι Ελληνοκύπριοι εκείνη την περίοδο. Η οικογένεια έζησε μια σχετικά άνετη ζωή λόγω των αποδοχών του, αλλά η Ηρώ ακόμα μετανιώνει που μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Με μια κόρη τώρα στην εφηβεία, η Ηρώ ζει σε ένα καινούργιο σπίτι στα προάστια της Λεμεσού που έχτισε ο πατέρα της με της οικο - νομίες του. Θεωρεί πολύτιμες τις αναμνήσεις από την ζωή στην Μόρφου και σε αντίθεση με το τραύμα που εξέφρασαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συνομιλητές μου μιλά χωρίς πικρία για το παρελθόν. Η Ηρώ θυμάται την Μόρφου με τα μάτια του παιδιού που ήταν τότε, κυρίως σαν μια ζωή επικεντρωμένη γύρω από τη σχέση με τη γη και την εργασία στα χωράφια. «Έχω καλές αναμνήσεις – από τους πορτοκαλεώνες του μπαμπά μου, της γιαγιά μου και του παππού μου, θυμάμαι που έπαιζα στα αυλάκια που έτρεχε το νερό μαζί με τον πατέρα μου όταν πηγαίναμε να ποτίσουμε, όταν πηγαίναμε με την οικογένεια την καθαρά Δευτέρα. Ήταν καλές εποχές, έξω στη φύση, πουλούσαμε τα πορτοκάλια έξω από το σπίτι μας. Θυμάμαι την προγιαγιά μου , τον παππού μου και τις γιορτές του που ετοίμαζε μικρά πιάτα με μεζέδες και σαλάτες και τα σέρβιρε με ούζο – αν και ήμουν μόνο επτά χρονών τότε μου έδινε να δοκιμάσω! Θυμάμαι ακόμα όταν πέθανε η προ-γιαγιά μου και σύμφωνα με το έθιμο κρατήσαμε την σωρό της το βράδυ στο σπίτι.» Η Ηρώ θυμάται το σπίτι μέσα από το παιχνίδια που έπαιζε με τον αδελφό της. «Θυμάμαι τη λίμνη που είχαμε στον κήπο, τα χωράφια στο πίσω μέρος, και το ρυάκι που έτρεχε πίσω από το σπίτι, που ήταν παραπόταμος του ποταμού Σερράχη. Θυμάμαι ένα φίδι που ερχόταν να πιει νερό από τη λίμνη και έκανε τους γονείς μου να ανησυχήσουν τόσο που την έκλεισαν. Θυμάμαι που πετούσα τα παιχνίδια του αδελφού μου από το μπαλκόνι στο ρυάκι και μετά τσακω - νόμασταν. Θυμάμαι ένα σκαντζόχοιρο που μου έφερε ο πατέρας μου που τον αγαπούσα πολύ και πως κρυβόταν πίσω από την τηλεόραση που είχαμε στην κουζίνα. Ήταν καλές, ευτυχισμένες εποχές.» Εξίσου ζωντανή είναι στη μνήμη της η μέρα που έφυγαν, πάλι με τα μάτια της ηλικίας της τότε. Η οικογένεια έφυγε στην δεύτερη εισβολή στα μέσα Αυγούστου. «Θυμάμαι την αναστάτωσηκαι μια αίσθηση φόβου, αλλά επειδή ήμασταν απιδιά δεν νιώσαμε τη ευθύνη ή το βαθμό του φόβου που η μητέρα ή η γιαγιά μου ένιωσαν. Θυμάμαι που μαζεύαμε τα πράγματα μας να φύγουμε και αυτό που μου έμεινε είναι η αίσθηση ότι φεύγουμε μόνο για λίγες μέρες και θα επιστρέψουμε. Δεν είχαμε την αίσθηση ότι φεύγαμε και ότι αυτό θα ήταν για πάντα. Βάλαμε τα πράγματα σε ένα παλιό αυτοκίνητο, θυμάμαι ότι πήγαμε στην κακοπετριά [ένα χωριό στο βουνό]. Από εκεί, θυμάμαι μπορούσα να δω τα αεροπλάνα και τους βομβαρδισμούς. Μαζευόμασταν σε υπόγεια επειδή ήταν «ασφαλή μέρη» και τρέχαμε σε αυτά με το που ακούγαμε τις σειρήνες. ο παππούς μου είχε συγγενείς σε ένα άλλο χωριο εκεί κοντά, και πήγαμε εκεί. Υπήρχε και εκεί η αίσθηση φόβου αλλά είναι παράξενο πως όταν είσαι παιδί έχεις διαφορετική αντίληψη του κινδύνου και απολαμβάνεις τα πάντα. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό, για παράδειγμα, όταν βάζαμε στρώματα στο πάτωμα για να κοιμηθούμε, τον ενθουσιασμό που είμαστε όλα τα ξαδέλφια μαζί και θα κοιμόμασταν μαζί.» Η Ηρώ απευθύνεται με πικρία όταν μιλά για το νέο ξεκίνημα στην Λεμεσό. «Αυτό που θυμάμαι που πίκρανε την μητέρα και την γιαγιά μου ήταν πως μας συμπερι φέρ - θηκαν οι άνθρωποι στις, να τις αποκαλέσω, ‘ελεύθερες περιοχές’, που δεν ήταν πρόσφυγες και που
22 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα για εκείνους ήμασταν – πρόσφυγες, πως να το πω - δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι. για παρά - δειγμα όταν ψάχναμε να νοικιάσουμε σπίτι δεν μας το ενοικίαζαν σκεφτόμενοι ότι δεν θα μπο ρούμε να το πληρώσουμε, προτιμούσαν να το νοικιάσουν σε Βρετανούς τότε, περισσότερο από τους πρό - σ φυγες. Στην αρχή νοικιάσαμε κάποια βοηθητικά δωμάτια, μετά ένα διαμέρισμα απ' όπου έπρεπε να φύγουμε γιατί μας ανάγκασαν – οι ντόπιοι συνήθιζαν να έρχονται τη νύχτα και έριχναν φως από τα παράθυρα για να μας κάνουν να το αφήσουμε και να το νοικιάσουν σε άλλους με υψηλότερο ενοίκιο. Μου είχε κάνει εντύπωση αν και παιδί, που μπορούσα να καταλάβω κάποια πράγματα. Σκεφτόμουν, “μα πριν φύγουμε είχαμε ένα μεγάλο σπίτι, είχαμε χωράφια, και πολλά πράγματα, και τώρα μας πετούν έξω. Δεν είμαστε έτσι, δεν είμαστε υποδεέστεροι άνθρωποι δεν θα πάρουμε τα λεφτά τους” ο πατέρας μου δούλευε για να μας στείλει χρήματα και ζούσαμε χωρίς στερήσεις.» Η Ηρώ εκλογικεύει την απουσία του πατέρα όσο ήταν παιδί αλλά μετανιώνει επίσης. «Ήταν κόσμος σαν τον πατέρα μου, που βρήκαν εργασίες στο εξωτερικό, που στήριξαν την κυπριακή οικονομία. Παιδιά σαν και μένα στερηθήκαμε τους γονείς αλλά είναι εκείνοι που το κατάφεραν. Είναι όλα εκείνα που σκεφτόμουν παιδί που σκέφτομαι ακόμα όταν θυμάμαι εκείνον τον καιρό. Είναι ελαφρώς άδικη η αντιμετώπιση των προσφύγων από μη-πρόσφυγες εκείνο το καιρό. Ταυτόχρονα θυμάμαι και τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, από την Ελλάδα για παρά δειγμα. Στην περίπτωση μας υπήρχε μια γυναίκα την οποία έλεγαν κα Μάρθα που είδε το όνομα μου και της άρεσε και μας φρόντιζε και μας έστελνε φαγητό, παιχνίδια, έγιναν φίλες με την γιαγιά μου, κράτησαν επαφή και η γιαγιά μου την επισκέφτηκε. Όταν πέθανε η γιαγιά σταμάτησε και η αλλη - λογραφία και μετανιώνω που δεν τη συνέχισα, ίσως με τα παιδιά της. Παρόλα αυτά, είναι κάτι που εκτιμάς, αυτή τη φροντίδα από κάποιον που δεν γνώριζες προηγουμένως.» Η Ηρώ επισκέφτηκε το σπίτι μετά το άνοιγμα των σημείων διέλευσης το 2003. Η εμπειρία είναι σημαντική για το πως βλέπει την περιπλοκότητα μιας πιθανής λύσης του προβλήματος, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. «Πήγα στο σπίτι και στο σχολείο που φοίτησα μέχρι την πρώτη δημοτικού. Είδα τα έπιπλα του σπιτιού μας, επειδή ο πατέρας μου είχε μαγαζί στο ισόγειο που τώρα μετατράπηκε σε οικία για τους γονείς [των ατόμων που μένουν εκεί], είδα τα έπιπλα και τα αναγνώρισα. Μου είπαν ότι μπορώ να τα πάρω αν τα θέλω, αλλά δεν ήθελα. Ναι, ήταν δικά μας, αλλά θεώρησα ότι θα ήταν μικρότητα εκ μέρους μου να πάρω έπιπλα που ήταν «δικά μας» και τώρα είναι «δικά τους» – είναι μια περίπλοκη ιστορία, λες δεν θα πάρω τα έπιπλα «τους» που δεν είναι έπιπλα «τους», αλλά από αξιοπρέπεια δεν θέλεις να τους αναστατώσεις το σπίτι «τους» το οποίο είναι στην πραγματικότητα σπίτι «σου», είναι μια πολύ μπερδεμένη ψυχολογική κατάσταση [γέλιο]!» Η Ηρώ αναλύει πως αντιλαμβάνεται την αξία των πραγμάτων που άφησε πίσω ως περι - ουσιακά στοιχεία. «Επειδή τώρα τα παιδιά μου πάνε σχολείο, δεν θα επιστρέψω να μείνω εκεί μόνιμα. Αν υπάρξει λύση, αν πίστευα ότι θα υπάρξει λύση, θα το κρατούσα σαν εξοχικό και θα αξιοποιούσα τα χωρά φια που βρίσκονται 3 χλμ. από την παραλία, πιθανόν να έχτιζα ένα σπίτι εκεί για τα καλοκαίρια μας έτσι ώστε και τα παιδιά μου να κρατήσουν επαφή με τον τόπο τους. κάπως έτσι θα το φανταζόμουν.» Η πιθανότητα ενός διακανονισμού εντός του πλαισίου της «δικαιοσύνης» είναι για την Ηρώ ένα κοινωνικό ζήτημα.
Page 1 and 2: O Εκτοπισμός στην Κ
Page 3 and 4: O ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ Κ
Page 5 and 6: ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙ
Page 7 and 8: ΤΟΠΟΙ η οροσειρά το
Page 9 and 10: 2 Βιωματικές Ιστορί
Page 17 and 18: 10 Βιωματικές Ιστορ
Page 23 and 24: ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ λάμπα
Page 27: 20 Βιωματικές Ιστορ
Page 47 and 48: 41 ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: ΙΣΤΟ
Page 49 and 50: Μέρος Τρίτο: Ιστορί
Page 63 and 64: ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ Ζωγρα
Page 71: Η έκθεση αποτελεί μ

O ÎÎºÏÎ¿ÏÎ¹ÏÎ¼ÏÏ ÏÏÎ·Î½ ÎÏÏÏÎ¿ ÎÎ¹ Î£Ï Î½Î­ÏÎµÎ¹ÎµÏ ÏÎ·Ï Î Î¿Î»Î¹ÏÎµÎ¹Î±ÎºÎ®Ï ÎºÎ±Î¹ ... - PRIO

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

O ÎÎºÏÎ¿ÏÎ¹ÏÎ¼ÏÏ ÏÏÎ·Î½ ÎÏÏÏÎ¿ ÎÎ¹ Î£ÏÎ½ÎÏÎµÎ¹ÎµÏ ÏÎ·Ï Î Î¿Î»Î¹ÏÎµÎ¹Î±ÎºÎ®Ï ÎºÎ±Î¹ ... - PRIO