O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

36 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Η Ζανέτ δεν έχει ποτέ σκεφτεί το σπίτι της σαν περιουσιακή αξία.
«Το χτίσαμε για να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας. Έτσι ήταν. γι αυτό το παρε-δώσε («τούν’
τα παζάρκα ούλλα» με αηδιάζουν.»
Αυτή τη στιγμή η Ζανέτ νιώθει ότι υπάρχει ελάχιστη ελπίδα για λύση, είτε για το περιουσιακό
είτε για το Κυπριακό πρόβλημα γενικώς.
Νάντια (Θ), 56, Βαρώσι – Λευκωσία
Η Νάντια έζησε στη Αμμόχωστο μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας της, όταν πήγε να ζήσει
με τον πατέρα της στην Αγγλία. Το καλοκαίρι του 1974, επισκέφτηκε την Κύπρο για τις συνήθεις
καλοκαιρινές διακοπές και την βρήκε ο πόλεμος. Λόγω της βρετανικής υπηκοότητας διέφυγε
με ναυλωμένη πτήση για το Λονδίνο και αμέσως μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Στα φοιτητικά της
χρόνια, συμμετείχε σε εκστρατεία για την Κύπρο. Η Νάντια είναι και σήμερα ακτιβίστρια για
την επανένωση και επαναπροσσέγγιση. Η Νάντια έζησε στην Αγγλία και την Ελλάδα πριν
επιστρέψει στην Κύπρο για μόνιμη εγκατάσταση. Τώρα ζει σε ένα διαμέρισμα στην Λευκωσία
και συχνά αναρωτιέται πως θα ήταν η ζωή της αν δεν γινόταν ο πόλεμος. Για την Νάντια ο
εκτοπισμός άφησε ένα έντονο σημάδι στην αίσθηση του εαυτού και της ταυτότητας και είναι
αυτό που κυρίως θρηνεί.
Η Νάντια έζησε στο Βαρώσι από τη ηλικία των τριών μέχρι τα δεκαπέντε. Η αστικότητα
του τόπου, η ανάπτυξη του σαν ανερχόμενος παγκόσμιος τουριστικός προορισμός, είναι
βαθιά ριζωμένες στις αναμνήσεις από εκείνη τη ζωή.
«Θυμάμαι ότι σαν πόλη ήταν πολύ πιο μπροστά από τις άλλες. Υπήρχαν πολυώροφα κτίρια,
με ξενοδοχεία πάνω στην παραλία (ίσως εκ των υστέρων σκεφτεί κανείς ότι ήταν μειονέκτημα),
τα ωραία εστιατόρια και καφετέριες, που δεν ήταν πουθενά αλλού τόσο ωραία... Θυμάμαι το
φεστιβάλ Πορτοκαλιού, τις γιορτές των λουλουδιών, όπου παιδιά ντύνονταν και παρελαύναν, και
μαζί τους κι εγώ.»
Ταυτόχρονα η Νάντια υπογραμμίζει την αίσθηση της γειτονιάς που ξεχώριζε το μέρος.
«Να παίζεις στα άδεια οικόπεδα, να φτιάχνεις αυτοκίνητα και να κατηφορίζεις τους λόφους, να
μαζεύεις τα γειτονόπουλα και να δίνεις παράσταση με θέατρο σκιών… Όλα τα θυμάμαι από το
σπίτι. οι βεράντες με παρτέρια λουλουδιών που η γιαγιά φύτευε κρινάκια…. οπωροφόρα δέντρα
στον κήπο και δυο συκιές, μια με μικρά σύκα και μια με μεγάλα, ένα αμπέλι και κλαριά από την
μουριά του γείτονα να κρέμονται και να μαζεύονται τα παιδιά για να κόψουν να φάνε. Είχαμε την
αίσθηση της γειτονιάς που έμοιαζε σχεδόν σαν χωριό.»
Για την Νάντια η φυγή ήταν αρκετά τραυματική λόγω της ζωής που είχε. Μιλά για εκείνες
τις στιγμές με διαύγεια και λεπτομέρεια. Έγιναν μια σειρά βομβαρδισμών πριν την κάθοδο
του στρατού στην Αμμόχωστο, που κατά τη διάρκεια τους η Νάντια και η οικογένεια κρύ -
βονταν στο τσιμεντένιο γειτονικό κτίριο που είχε υπόγειο.
«Αυτό που μου έμεινε είναι ότι φύγαμε με τα ρούχα που φορούσαμε, ένα μπλουζάκι και
τσόκαρα… το πακετάρισμα ήταν να βάλουμε βιαστικά λίγα απαραίτητα σε μια τσάντα, μια
οδοντόκρεμα και άλλα παρόμοια. Τότε θυμάμαι τη μαμά να πηγαίνει για μια στιγμή μέσα και να