O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

Μέρος Τρίτο: Ιστορίες Εκδίκασης Περιουσιακών Διαφορών
53
Εκτοπισμός
Η Ελένη Μελέαγρου δεν είναι πρόσφυγας σύμφωνα με το νόμο της ΚΔ αλλά νιώθει ότι το
εξοχικό σπίτι των γονιών της στην Κερύνεια που έχτισαν τη δεκαετία του 1960 ήταν σπιτικό
για την ίδια όπως ακριβώς το σπίτι στη Λευκωσία.
‘Περνούσαμε όλα τα Σαββατοκύριακα μας εκεί και όλα τα καλοκαίρια μας. η μαμά μου έγραφε,
ο πατέρας έβλεπε ασθενείς, η [διευρύμενη] οικογένεια μαζευόταν για τις γιορτές και τα πάρτι... Το
έβλεπα στο όνειρό μου για χρόνια … αλλά το όνειρο μου δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Έβλεπα ότι
στεκόμουν στο σπίτι, με τη θάλασσα στα πόδια μου και τα βράχια λίγο πιο κάτω, και κατέβαινα στην
παραλία για μπάνιο αλλά εκεί που θα βουτούσα είχε πεθαμένους. Ήταν μια ατμόσφαιρα μακάβρια.’
Έχοντας επισκεφτεί το σπίτι της, το οποίο βρίσκεται εκεί που αργότερα θα αποβιβαζόταν
ο τουρκικός στρατός, λίγο πριν την μέρα του πραξικοπήματος, η Ελένη το άφησε με το φόβο
του επερχόμενου πολέμου.
‘Σπουδαζα στην Αγγλία και επέστρεψα για το καλοκαίρι, έτσι μοιραζόμουν το σπίτι με τη γιαγιά
μου. οι γονείς μου είχαν έρθει για το Σαββατοκύριακο και μόλις είχαν φύγει. Την Δευτέρα η γιαγιά
μου ήρθε και μου είπε ότι άκουσε στα νέα ότι κάτι συνέβηκε, και έτσι μάθαμε ότι έγινε πρα ξι κό -
πημα. Ήμουν σε εγρήγορση πολιτικά και δυο βδομάδες πριν είχαμε έρθει πολύ κοντά σε πρα ξι -
κόπημα, και το συζητούσαμε. Όταν το άκουσα αμέσως σκέφτηκα ότι θα ακολουθήσει εισβολή. οι
τηλεφωνικές γραμμές είχαν κοπεί, κι έτσι δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με κανέναν. Εκείνη
την νύχτα έμεινα μέχρι αργά και κοιτούσα τη θάλασσα επειδή όταν είναι καθαρός ο ορίζοντας
μπορούσαμε και βλέπαμε την Τουρκία, την καραμανιά. Σκεφτόμουν ότι αν γίνει εισβολή θα πρέπει
να φανούν από κάπου. Δεν γνώριζα ότι θα χρειαστεί μια βδομάδα. Την επόμενη μέρα ήρθαν οι
γονείς μου και μας πήραν. Είχαμε έναν κηπουρό που προσφέρθηκε να φορτώσει κάποια πράγματα
στο αυτοκίνητο από το σπίτι. η μητέρα μου αρνήθηκε.’
Αν και η οικογένεια φοβόταν για όσα θα ακολουθούσαν δεν έθεσαν την απώλεια της περι -
ουσίας στις προτεραιότητες των ανησυχιών τους.
‘ηταν μια φρικτή κατάσταση. Έκτος από το γεγονός ότι είχαμε τρομοκρατηθεί με όσα συνέ -
βαιναν, είχαμε μια πιο άμεση ανησυχία που ήταν ο θείος μου ο οποίος έπρεπε να κρυφτεί [επειδή
ήταν αριστερός ακτιβιστής]. Επειδή όλοι αυτοί οι “παλικαράδες” τον έψαχναν είχαν ήδη σκοτώσει
διάφορους ανθρώπους. Πήγαμε σπίτι και άκουγα συνεχώς το BBC. Το απόγευμα πριν την εισβολή
καθόμουν σπίτι και ξαφνικά είχα την αίσθηση ότι υπήρχαν άνθρωποι γύρω από το σπίτι και μετά
άρχισαν να τρέχουν. Χτύπησαν την πόρτα και ήταν μια ομάδα πραξικοπηματιών που είχαν περι -
κυκλώσει το σπίτι και ήθελαν να ψάξουν μέσα για όπλα. Θύμωσα πολύ και τους αντιμίλησα και με
έσπρωχναν με τα όπλα τους, η μητέρα μου τους είπε να αφήσουν τα κορίτσια ήσυχα και ότι θα
τους βοηθούσε.
Μόλις άνοιξε το λιμάνι της Λεμεσού, μετά την τουρκική εισβολή, η Ελένη Μελέαγρου και
ο θείος της μπήκαν στο πρώτο καράβι για την Ελλάδα και από εκεί πέταξαν για Αγγλία να
συνεχίσει τις σπουδές της. Εκεί ανέπτυξε πολιτική δράση με την κυπριακή φοιτητική κίνηση.
Σκέφτηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές της ‘επειδή τίποτα δεν είχε σημασία πια’ αλλά πιέστηκε
και τελείωσε το πτυχίο της. Διερωτώμενη ‘αν οποιοσδήποτε από μας έχει αναρρώσει από την
εμπειρία του πόλεμου’, ήταν αβέβαιη.