O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

32 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Δημήτρης (Α), 35, Λευκωσία – Λευκωσία
Ο Δημήτρης γεννήθηκε δυο χρόνια μετά τον πόλεμο του 1974. Δεν έχει απευθείας εμπειρία
από την φυγή της οικογένειας του από το σπίτι ους στο βόρειο προάστιο της Λευκωσίας αλλά
άκουσε τις ιστορίες καθώς μεγάλωνε. Σαν πρόσφυγας δεύτερης γενιάς απόκτησε την προ -
σφυγική ταυτότητα της ΚΔ. Οι γονείς του Δημήτρη δεν είναι μόνο πρόσφυγες αλλά και
Τουρκόπληκτοι αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το πρώτο σπίτι τους όταν
μετακόμισαν από την Πάφο στη Λευκωσία αρχές του 1960, μετά το ξέσπασμα της διακοι -
νοτικής βιας. Η οικογένεια του είναι αριστερή και ο πατέρας τους είχε γίνει στόχος στο
πραξικόπημα από τις μονάδες των εθνικιστών. Ευτυχώς απέφυγε τη σύλληψη και πιθανό
βασανισμό και φυλάκιση επειδή έλειπε από το σπίτι όταν οι πραξικοπηματίες πήγαν στο σπίτι
για να τον συλλάβουν. Στην παιδική και εφηβική ηλικία ο Δημήτρης αναπόφευκτα προσπά -
θησε να ισορρόπησει μεταξύ της επισημοποιημένης ρητορικής του εκτοπισμού και της
απώλειας που προπαγάνδιζε το μεταπολεμικό εκπαιδευτικό σύστημα που στο οποίο
μεγάλωσε και της εξιστόρησης της προσωπικής εμπειρίας των γονιών και συγγενών.
Χωρίς καθόλου εμπειρία πριν το 1974, ο Δημήτρης έχει μνήμες από τον τρόπο που περι -
έγραφαν τη ζωή τότε.
«Όσα γνωρίζω για τον Τράχωνα είναι ότι ήταν μια αναπτυσσόμενη περιοχή, με βιομηχανίες
όπου άτομα έρχονταν να βρουν δουλειά. οι τουρκοκυπριακές περιοχές όπως η ομορφίτα ήταν
κοντά και οι περιοχές ανάπτυσσαν σχέσεις μεταξύ τους... δούλευαν μαζί στα επιπλοποιεία, για
παράδειγμα, ο πατέρας μου μιλούσε γι αυτό πολύ. Τότε χτίστηκε ένα ελληνοκυπριακό φυλάκιο στη
ομορφίτα και οι Τουρκοκύπριοι έφυγαν αμέσως… Με τις δια-κοινοτικές ταραχές οι Τουρκο -
κύπριοι εγκλωβισμένοι εκτοπίστηκαν από τους Ελληνοκύπριους. Αυτό χώρισε τον Τράχωνα στα
δύο, έτσι οι Ελληνοκύπριοι όπως η οικογένεια του πατέρα μου μετακινήθηκε από τη μια πλευρά
του ποταμού στην άλλη.»
Η οικογένεια μετακινήθηκε στην άλλη πλευρά του ποταμού και έχτισαν το σπίτι ους και
ορισμένα από τα παιδιά αργότερα έκαναν τα δικά τους. Ο πατέρας του μετακινήθηκε ακόμα
μια φορά από το νέο σπίτι στον Στρόβολο όπου το 1974 χρειάστηκε να φύγει ξανά.
«Να ακούω τους συγγενείς μου να μιλούν για την απώλεια είναι τόσο μεγάλος πόνος και
αίσθηση ότι αδικήθηκαν. Εξηγούν πως έχτισαν και τα έχασαν όλα...δεν παραπονιούνται σε αξιω -
ματούχους ή στην κυβέρνηση, αλλά ο πατέρας μου μού τα λέει. για παράδειγμα για τους Παφίτες
απ’ όπου κατάγεται, που είναι πλούσιοι, η γη τους απόκτησε αξία και εκείνος δεν πήρε τίποτα παρ’
όλη την απώλεια... Τρία κατασκηνωτικά κρεβάτια πήραν, αυτό ήταν όλο λένε, ακόμα τα θυμάμαι
– το ένα κατέληξε στο σπίτι της γιαγιάς μου και εκεί κοιμάμαι όταν επισκέπτομαι. και μου έλεγαν
«αυτό πήρε ο πατέρας που τούν’ την ιστορίαν ούλλην».”
Ο Δημήτρης δεν ένιωσε πρόσφυγας και ένιωσε αποκομμένος από την ταυτότητα του
πρόσφυγα στο σχολείο.
«Μαθαίναμε όλα αυτά τα ποιήματα και τραγούδια απ΄εξω και τα τραγουδούσαμε. OK, καλά
είναι, αλλά δεν είναι κάτι που σε αφορά άμεσα, δεν το έζησες. Ίσως η Αμμόχωστος να ήταν το
καλύτερο μέρος στη γη, ναι, είναι στις φωτογραφίες όμως. και ίσως να ήσουν ακόμα και εκατομ -