O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

26 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Η Αρπίκ θυμάται την αλλαγή της σύνθεσης της γειτονιάς από τα πρώιμα χρόνια της.
«Μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων σκέφτηκαν ότι ήταν φυσικό να εγκατασταθούν σε τουρκική
περιοχή επειδή δεν μιλούσαν ελληνικά και [τα τουρκικά] ήταν η γλώσσα που μιλούσαν. Στις περιοχές
μας υπήρχαν Αρμένιοι αλλά και Ελληνοκύπριοι («κυπραίοι»), είχε Έλληνα φούρναρη, αλευρόμυλο,
μια επιχείρηση καπνού, μεγάλες εταιρείες κι όχι μικρά μαγαζιά. Μετά σταδιακά, οποιοσ δήποτε
πουλούσε, οι Τούρκοι αγόραζαν. Μέχρι το 1963 δεν έμειναν σχεδόν καθόλου Ελληνοκύπριοι. Αλλά
ο φούρνος παρέμεινε.»
Η Αρπικ ανακαλεί στιγμές ευτυχίας που μετά τη φυγή τους, εκ των πραγμάτων, θα ήταν
αδύνατο να επαναληφθούν.
«Θυμάμαι καθόμασταν, στο σπίτι, γύρω από το τραπέζι για δείπνο και συζητούσαμε, η γιαγιά
έλεγε ιστορίες από την ζωή στην Τουρκία, ο πατέρας από τη δουλειά του, και τώρα συνειδητοποιώ
ότι είναι κάτι που δεν ξανακάναμε μετέπειτα. Δεν συζητούσαμε πια γιατί κυρίως δεν είχαμε χώρο.
Τρώγαμε ένας ένας κάθε φορά, βιαστικά, για να πάρει σειρά ο επόμενος».
Καθώς κλιμακωνόταν η διακοινοτική βία το 1963, οι γονείς της Αρπικ αποφάσισαν, αρχικά
προσωρινά, να φύγουν από τη γειτονιά.
«οι γονείς μου έφευγαν το πρωί, μαζί με τη γιαγιά μου σε αναζήτηση σπιτιού. Έφυγαν και
επέστρεφαν χωρίς να βρίσκουν κάτι,επειδή ο πατέρας νόμιζε ότι πρόκειται για μια διευθέτηση ενός
μηνός μέχρι να ξαναγυρίσουμε και δεν ήθελε να υπογράψει ένα [μακροπρόθεσμο] συμβόλαιο…
φύγαμε στις 6 Ιανουαρίου, ήταν Χριστούγεννα θυμάμαι. Πήραμε ρούχα, χαλιά, κάποια έπιπλα
αξίας, και ορισμένα πράγματα. Τα πουλήσαμε όλα. Ήταν αδύνατη οικονομικά η κατάσταση με το
ενοίκιο και τα δίδακτρα. η μητέρα μου ανέλαβε ράψιμο ως πλήρη απασχόληση – μέχρι τότε το
έκανε για την οικογένεια και φίλους. Όσο κατάφερνε να περάσει ο πατέρας, με άδεια των ηΕ,
πήγαινε στο σπίτι και έφερνε πράγματα. Ένα πρωί που είπαν ότι δεν μπορεί να ξαναπάει. Έβγαλε
όλα τα πράγματα από το σπίτι, τα έβαλε με σειρά στο γκαράζ, το οποίο είχε καθαρίσει καλά και το
κλείδωσε. Δεν υπάρχει γκαράζ φυσικά τώρα. Αλλά έτσι εξηγείται γιατί δεν έχω τίποτα να δείξω από
τη ζωή εκεί για παράδειγμα – να πω, αυτό είναι το παιχνίδι μου ή κάτι. Δεν έχω τίποτα. Ό,τι φέραμε
πουλήθηκε.»
Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένεια σημάδεψαν τα επόμενα εφηβικά
χρόνια της Αρπίκ.
«Είχαμε νοικιάσει παράγκες στο πίσω μέρος μιας αυλής («πισινά») και δεν χωρούσε πολλά.
Ζούσαμε έξι άτομα σε δυο δωμάτια, με ένα διάδρομο στη μέση. Ήταν πολύ δύσκολο να τα
βγάλουμε πέρα άλλα ο πατέρας μου μας έστειλε σε ιδιωτικό σχολείο για να μας δώσει επιλογές που
εκείνος δεν είχε. Αλλά καταλαβαίνω τις συνθήκες που μας οδήγησαν εκεί και γιατί ήμασταν εκεί και
τις κατανοώ.»
Η Αρπικ νιώθει πικρία για την πενιχρή υποστήριξη που έλαβε η οικογένεια από το κράτος.
«η μητέρα μου λάμβανε κάποιο βοήθημα για το ενοίκιο από κάποια δεδομένη στιγμή και μετά,
αλλά δεν θυμάμαι πότε. Ήταν 50 λίρες κύπρου. Δεν ήταν αμέσως μετά, ήταν αργότερα…ίσως
μετά το 1974… Δυστυχώς δεν θεωρηθήκαμε πρόσφυγες. Ήμασταν Τουρκόπληκτοι. Αυτοί από το
1963 είναι Τουρκοπληκτοι, και του 1974 πρόσφυγες. και δεν λάβαμε κανένα από τα ωφελήματα
που έχετε εσείς [Ελληνοκύπριοι]. Μερικές φορές ακούω Ελληνοκύπριους πρόσφυγες να μιλούν για